JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

Waarom koos Kris plots voor Pascal?

Standpunt

Peter De Roover1/6/2013Leestijd 3 minuten

De Vlaamse regering ligt (voorlopig?) in de lappenmand. De onderwijs-(aap-)noot(-mies) bleek te hard om kraken. Maar het gaat natuurlijk over meer dan alleen maar schoolborden…

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De Vlaamse regering is terecht gekomen in een diepe crisis over de onderwijshervorming. Daarover schreven we hier al menig stuk, bijvoorbeeld over de vraag wat daarover in het Vlaams regeerakkoord staat. De discussie gaat natuurlijk over onderwijs maar duidelijk niet alleen – en misschien zelfs niet in eerste instantie – daarover.

Knack-journalist Walter Pauli twitterde gisterenavond: ‘Zou het kunnen dat voor N-VA niet alleen onderwijshervorming Smet, maar ook positie Kris Peeters (nog populairder dan BDW) een target is?’ Net op dat moment maakte ik de omgekeerde analyse.

Laten we Pauli’s bewering ‘een mening’ noemen terwijl wij meer dan een mening willen brengen. Wie de zaak ontleedt, moet vaststellen dat Pauli’s vermoeden niet het meest geloofwaardige is. Uiteraard weet N-VA dat Kris Peeters de grote uitdager wordt, net zoals Kris Peeters weet dat hét in 2014 wellicht tussen hem en Bart De Wever gaat. Dat het blazoen van Peeters schade oploopt, zal bij N-VA bijgevolg niet meteen tot algehele droefheid leiden.

Maar in deze onderwijsdiscussie liepen de coalitiepartners sp.a (en Pascal Smet) en N-VA een redelijk rechtlijnig én totaal van elkaar verschillend parcours. Weliswaar kozen de onderwijsmensen van N-VA er niet voor hun mening voortdurend en luid rond te bazuinen. Ze bleven zo discreet dat door aanhangers van Smets hervorming in de wandelgangen verzekerd werd dat die fractie wel overstag zou gaan. Inhoudelijk was het standpunt van N-VA evenwel altijd duidelijk, door Bart De Wever één keer met toeters en bellen publiek afgekondigd (in die historische uitzending van Terzake).

Uiteraard is het ook al lang klaar als een klontje waar Pascal Smet met het onderwijs naartoe wil. Ook hij speelde, net zoals N-VA, wel eens verstoppertje om de gemoederen niet onnodig op te hitsen maar achter dat politiek-taktisch handelen zaten de bekende hervormingsplannen die hij nu wil doordrukken.

Eén regeringspartij, waarvan de naam begint met een C, hulde zich in een flou artistique. Wie de vergaderingen van de commissie onderwijs een beetje volgde, weet dat Kathleen Helsen heel andere taal gebruikt dan partijgenoot Jos De Meyer. Helsen komt uit de CM-vleugel (Christelijke Mutualiteiten, onderdeel van het ACW). Ze was, voor ze beroepspolitica werd, maatschappelijk werkster in een CM-dagcentrum en later stafmedewerkster bij ACW Kempen. Jos De Meyer, gewezen leraar en dus ervaringsdeskundige, behoort tot de landbouwstal. Dat zijn geen onbelangrijk details.

In de laatste weken koos Kris Peeters in het onderwijsdossier, tegen zijn natuur in, de zijde van de vakbondsvleugel en bleef zijn natuurlijke bondgenoot Jos De Meyer in de kou staan. Dat monsterverbond heeft weinig met onderwijs te maken. Iedereen beseft dat Kris Peeters, een jaar voor de verkiezingen, liever de electoraal ongevaarlijke Pascal Smet een overwinning gunt dan aartsvijand N-VA. Dat de ACW’ers binnen de CD&V-fractie – in het Vlaams Parlement sterk aanwezig – het bloed van N-VA wel kunnen drinken, behoeft geen betoog. En dan kan iedereen de rekening snel maken, want met of zonder onderwijshervorming blijft 1 opgeteld bij 1 altijd 2.

De bewering van Pauli raakt pas grond als N-VA in dit dossier onderweg het geweer van schouder zou hebben verwisseld, wat niet het geval is. De omgekeerde stelling, dat Kris Peeters plots aan de kant van sp.a is gaan staan om redenen die niets met onderwijs en alles met electorale berekeningen te maken hebben, lijkt veel aannemelijker. Het ziet er momenteel echter niet naar uit dat hij goed geïnspireerd was om dat spelletje blufpoker op te voeren.

NOOT:

De algehele afkeer van politiek Vlaanderen voor N-VA had tot gevolg dat Groen (voorspelbaar en inhoudelijk coherent) en Open Vld’ster Marleen Vanderpoorten (wellicht tot verbijstering van het eigen kiespubliek) aanboden om een wisselmeerderheid te vormen teneinde de hervorming toch door te drukken. Zo dreigt het Vlaams onderwijs het slachtoffer te worden van politieke spelletjes.

<Een goed artikel? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Peter De Roover was achtereenvolgens algemeen voorzitter en politiek secreteris van de Vlaamse Volksbeweging , chef politiek van Doorbraak en nu fractievoorzitter voor de N-VA in de Kamer.

Meer van Peter De Roover
Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

‘Sick’ is een relevante en hilarische roman waarin Bavo Dhooge alle humoristische registers opentrekt, zonder daarbij ook maar een moment de vinger van de pols van de maatschappij te halen.