Waarom willen SP.a en Groen geen boycot tegen Turkije?

Stel: je nodigt een monster uit. Of misschien geen monster, maar toch een onfrisse regeringsleider, die elke dag meer in kwalijk daglicht komt te staan. Nog voor het hoge bezoek langskomt, word je zelf na verkiezingen veroordeeld tot de oppositie. Wat doe je? Het overkwam de socialisten, die Recep Erdoğan uitnodigden naar België én besloten om van die gelegenheid een officieel staatsbezoek te maken, met alle protocollaire tierlantijntjes die daarbij horen. De sp.a loste het op door backbencher Dirk Van der Maelen vanuit de heup te laten schieten op de zittende regering. En dat was het dan. Verder hoor je een partij als sp.a of Groen weinig over Turkije.

De linkse partijen hebben Saoedi-Arabië gebombardeerd tot het Faciliterende Kwaad: de smerige mest waarin een Islamitische Staat kon bloeien. Dat is op zijn minst een simplistische voorstelling van de feiten. Ten eerste is Saoedi-Arabië slechts het meest bekende land in een regio vol regimes waar grote vragen bij te stellen zijn. De Golfstaten zijn zeker niet beter dan de dicatuur in Riyad, maar ‘Saoedi-Arabië’ ligt natuurlijk lekker makkelijk in de mond. Ten tweede lopen de geldstromen ten voordele van Islamitische Staat eigenlijk niet ‘van’ Saoedi-Arabië naar het kalifaat, maar hooguit in zeer beperkte mate via enkele (soms vooraanstaande) Saoedische burgers. De Saoedische regering zelf is, misschien met lange tanden, een bondgenoot in de coalitie die oorlog voert tegen Islamitische Staat.

In Turkije is het wel degelijk de regering zelf die een betwistbare rol speelt in de vuile oorlog met Islamitische Staat. Terwijl Saoedi-Arabië Islamitische Staat bombardeert, bombarderen de Turken de Koerdische strijders die op het terrein het gevecht aangaan met de jihadi’s. Terwijl sponsoring vanuit Saoedi-Arabië op dit moment maar een zakcentje is voor de terroristen van Islamistische Staat, is de (olie)handel via Turkije de financiële pijler die het kalifaat overeind houdt. Terwijl de Saoedische staat in de hele wereld radicale moskeeën financiert, reist de Turkse president Europa rond om in groot opgezette massaevenementen Turkse burgers van Westerse landen op te roepen zich vooral nooit te integreren.

Turkije bekleedt een sleutelpositie in het conflict in en rond Syrië en Irak – veel meer dan Saoedi-Arabië. Als buurland, als regionale grootmacht met een heel eigen agenda, als natie in transitie (van rigoureus seculier naar manifest islamitisch, van bewaakt democratisch naar autocratische één-partij-staat) speelt Turkije een zeer perfide rol. Kijk maar naar de vluchtelingenstroom, die als bij toeval stilviel net nadat de EU op Duits aandringen een grote zak geld naar Ankara had gezonden. Er is geen oplossing van het IS-probleem zonder Turkije. Tegelijkertijd hebben we vanuit Europa en zelfs België veel meer hefbomen om tegen Turkije te gebruiken. De Turken zijn militaire bondgenoten via de NAVO en als wannabe-lidstaat van de EU zijn het zelfs afhankelijke vrijers. Er zijn mogelijkheden genoeg voor een gerichte Turkije-politiek.

Je vraagt je af waarom Belgische oppositiepartijen de pijlen niet elke dag richten op Turkije. Op de comfortabele oppositiebanken moet je niet vrezen voor diplomatieke incidenten. Partijen als sp.a en Groen hebben de luxe om zich geen fluit aan te trekken van realpolitik. Er duiken dagelijks nieuwe argumenten op tegen Turkije: nog meer zorgwekkend nieuws, nog meer bewijzen dat Turkije minstens een dubbele agenda hanteert, wellicht een vierdubbele. Waarom zou je de centrumrechtse regering Michel niet dag na dag geselen met de schimmige figuur Erdoğan? Wat belet de socialisten en ecologisten toch om voluit te gaan tegen al wat Turks is? Hoeveel vliegtuigen moet Turkije nog neerhalen? Hoeveel bommen moeten ze nog smijten? Hoeveel journalisten moet Erdoğan nog opsluiten? 

Tot slot een woordje gratis advies voor koning Salman van Saoedi-Arabië. Er is misschien een heel eenvoudige manier om de (handels)relaties met België te verzekeren voor de eeuwigheid. Stimuleer gewoon een emigratie van Saoedische burgers naar België. Geef uw expats de raad om zich massaal te concentreren in enkele stedelijke gebieden, en zo snel mogelijk gebruik te maken van het (migranten)stemrecht. Na amper enkele jaren kunnen Riyad-getrouwe migranten uitgroeien tot een hoeksteen van pakweg het socialistisch kiezerkorps. Daarna zal uw regime niet meer fundamenteel in vraag gesteld worden door politici die te laf zijn om hun trouwste kiezers echt voor het hoofd te stoten.