Wat betreft de PVDA, Theo Francken, Staf De Clercq en Noord-Korea

De PVDA is een snel groeiende partij. In Antwerpen, Genk, Brussel, Luik en Charleroi haalde de linkse partij mooie scores en met Raoul Hedebouw en Marco Van Hees kreeg de partij meteen ook haar eerste volksvertegenwoordigers in het federaal parlement. Met de toenemende invloed van de PVDA is niet iedereen even tevreden. De linkse partij krijgt dan ook zelf steeds meer kritiek te slikken, en dat kan alleen maar gezond zijn in een democratie. Maar ook de feiten hebben hun rechten.

Eergisteren, dinsdag 14 oktober, stelde de PVDA in een persmededeling vragen bij de ethiek van de kersverse Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken na diens bezoek op het verjaardagsfeestje van Bob Maes. ‘Hoe is het mogelijk dat zo iemand vandaag in alle eer en geweten de krijtlijnen moet uittekenen van wie in ons land komt en wie uit ons land moet verdwijnen? ‘, zo klonk het. En de partij nam volgend standpunt in: ‘Het meest serene signaal dat de N-VA vandaag kan geven is het ontslag aanbieden van Theo Francken.’ Dat standpunt werd nadien ook door sp.a en PS gevolgd. Er ontstond een hele polemiek, tot in het parlement toe, waarbij niet altijd alle nuances aanwezig bleven. De discussie werd ook de aanleiding voor een opinie van Pieter-Jan Van Bosstraeten, onder de veelzeggende titel ‘Ongeziene hypocrisie van de PVDA.’

De stijloefening van Van Bosstraeten is klassiek. Op een inhoudelijke kritiek vanwege de PVDA volgt geen antwoord, maar wel een tegenkritiek die als enige doel heeft de legitimiteit van de opponent onderuit te halen. Gelukkig mocht de oprichter van de Vlaamse Militanten Organisatie, Bob Maes, in Terzake zelf zijn zegje doen. Op de vraag hij nu afstand neemt van de collaboratie van Staf De Clercq, antwoordde hij: ‘Eigenlijk niet. Ik heb inderdaad begrip voor de collaboratie in haar geheel, wat niet wil zeggen dat ik het allemaal goed vind. Maar ik ga nu Jan Jambon parafraseren: “Zij hadden redenen”, en ik denk dat dat inderdaad zo is.’ Bob Maes neemt dus geen millimeter afstand van ‘de collaboratie in haar geheel.’ En dat is uiteraard zijn goed recht. Maar dat verandert niets aan de observatie van professor Marnix Beyen in De Morgen: ‘Door het glas op Maes te heffen, hebben Weyts en Francken deze daden uit een ver verleden vanzelfsprekend niet zonder meer goedgekeurd. Maar door ze af te doen als onbenulligheden en de verontwaardiging hierover een “heksenjacht” te noemen, laten ze wel een belangrijke kans onbenut om te tonen dat hun Vlaams-nationalisme zich volledig heeft gedistantieerd van de variant die tijdens de jaren ’40 op grote schaal heeft meegewerkt met een extreem gewelddadig en xenofobisch regime.’

Van Bosstraeten tracht van de kritiek een pot-verwijt-ketel-verhaal te maken. Want is het niet godgeklaagd dat precies de PVDA met kritiek afkomt, terwijl ze zelf ‘tot op heden expliciet autoritaire regimes zoals Noord-Korea ‘ zou steunen. Niets is minder waar. De PVDA verwerpt ‘de militaristische en dictatoriale dynastie in Noord-Korea’, en aanhangers van dat regime zijn niet welkom in de partij. Dat is zo sinds het partijcongres van 2008; daarover kan geen enkel misverstand bestaan. De PVDA neemt jaarlijks deel aan het Multilateraal Marxistisch Forum, met tal van andere organisaties. Maar de PVDA heeft op dat Marxistisch Forum in 2011 geen enkele ‘steunresolutie’ aan Noord-Korea ingediend, en zal dat ook nooit doen. Die manifeste onwaarheid wordt door Pascal Delwit, boezemvriend van Paul Magnette, de wereld in gestuurd en het doel ervan is zonneklaar: zorgen dat de PS geen concurrent krijgt op haar linkerflank. Nogmaals: ons marxisme is niet de karikatuur die men er in het noorden van het Koreaanse schiereiland van maakt. Net zo min aangenomen mag worden dat Johan Van Overtveldt een fan is van het Chili van Pinochet, omdat dictator Pinochet destijds de neoliberale goeroe Milton Friedman liet overkomen om aan zijn regime mee te helpen. En net zo min kan verwacht worden dat de sp.a het Tunesische regime van dictator Zine El Abidine Ben Ali als voorbeeld neemt, ook al was Ben Ali jarenlang lid van de sociaal-democratische internationale.

Als de PVDA hiermee – voor de zoveelste keer – haar afstand heeft genomen van de militaristische dynastie in Noord-Korea, misschien is het dan wel tijd dat beleidsdragers zoals Theo Francken en Ben Weyts hun afstand nemen van het gedachtengoed van Bob Maes en Staf De Clercq. Dan heeft deze hele heisa toch iets opgeleverd.

De auteur ismedewerker van het Vormingsdepartement van de PVDA

Afbeelding © PVDA