Wat mainstream media ons willen wijsmaken

Het zit reeds in ons collectief bewustzijn, als een geheugensteuntje, wij weten allemaal wat er van is. De selectiviteit in de media is een noodzaak: ze zijn namelijk fysiek beperkt. Ze hebben nu eenmaal slechts x aantal pagina’s in een blad of x aantal minuten in een tv-uitzending. Reden te meer om die weloverwogen en doordacht te gebruiken.

Bewustzijn

In hun cultuurmarxistische opvatting is het de journalistieke elite die ons vertelt wat we moeten denken en geloven en voor waar aannemen. De burger met een politieke mening mag dan wel geëngageerd zijn in haar denken, zij zit vooral vast in de verderfelijke en slechtruikende riool die sociale media zijn. (U mag zij en haar vervangen door hij en zijn). De ziekte van de burger heet ‘vals bewustzijn’.

Dat ‘progressief’ denken is daarmee meteen de oorzaak dat de vrije meningsuiting op de helling komt te staan. Het spreekrecht is niet langer een ‘recht’. Het weekblad Knack bewijst dat overigens door een Recht op Antwoord van De Vijfde Macht – over de ingebakken racistische stereotypen bij de Vlaming, zoals Bert Bultinck dat omschreef, niet te willen publiceren. Nog steeds niet. Ook lezersreacties op haast alle nieuwssites werden afgeschaft of beperkt: de mening van de lezer is van geen tel.

De EU neemt maatregelen om fakenews aan te pakken, Facebook neemt een externe firma aan als ‘verwijderafdeling’ om ongewenste berichten te deleten. Wat niet hoort, wordt geweerd. Kritiek is subversief, een eigen mening hebben is asociaal!

Vrije meningsuiting dus, niet?

Anekdotiek

Ondertussen duiken er al langer voorbeelden op van bewuste desinformatie en framing in de media: nieuwsfeiten worden in die mate verwrongen, verdraaid en vervormd dat ze kaderen in het linkse narratief. Framing dus. U mag de voorbeelden ‘anekdotiek’ noemen, maar de veelheid ervan bewijst dat er wel degelijk iets aan de knikker is.

Jihadrape

Frappant was bijvoorbeeld het wekenlang verzwijgen door de media van de ‘jihad-rape’ tijdens de oudejaarsnacht in Keulen en Hamburg: 1200 vrouwen werden in de feestvierende menigte omsingeld door moslimmannen en betast, aangerand, verkracht.

De Keulse imam, Sami Abu-Yusuf vond dat logisch: het was hun eigen schuld: ‘Ze liepen er halfnaakt en geparfumeerd – dan kan zoiets gebeuren’. Of hoe geestelijken ons, anno 2018, hun rigoureuze kledingvoorschriften willen opleggen op straffe van… een (gerechtvaardigde) aanranding. Onze media vonden het blijkbaar ‘faits divers’.

Ook de Zweedse politie kreeg beschuldigingen over het verzwijgen van seksmisdrijven tijdens een muziekfestival.

Asian grooming

Herinner u het 30 jaar lang verzwijgen van een ‘grooming’ schandaal in Telford waar jonge meisjes door ‘Asians’ (Pakistaanse moslims) van straat geplukt worden om ze in prostitutienetwerken te droppen (waarover ik mijn eerste verontwaardigde Doorbraak-column schreef). De gruwelijke getuigenissen die nu opduiken gaan over intimidatie, bedreigingen, pedofilie, groepsverkrachtingen, mishandelingen, gedwongen abortussen… Alarmsignalen van straathoekwerkers werden bij politie en bevoegde diensten in de doofpot gestopt.

Nooit las ik hierover de verontwaardiging van een journalist-columnist, laat staan van een opiniërend hoofdredacteur of senior writer. Stilte is soms oorverdovend. Ondertussen kwamen er in het VK een lange rij van seksschandalen en prostitutienetwerken aan het licht, telkens opgezet door moslims, (Rotherham, Leicester, Leeds, Birmingham, Newcastle, Oxford, Rochdale om deze maar te noemen…) die door media steevast verzwegen werden, uit angst islamofoob genoemd te worden of uit vrees mogelijk racisme nog aan te wakkeren.

Dat zwijgen staat dan weer schril in contrast met de boodschap die de gesubsidieerde staatszender VRT bracht: kussende podiummeisjes die zegebloemen overhandigen, zijn hoeren, ‘bloemenhoeren.’ Geraffineerd en gestaag, druppelsgewijs, gaat de framing immer verder. Ook al werd het online bericht snel verwijderd en bood de redactie verontschuldigingen aan, het geeft aan welke trieste, zieke mentaliteit er in deze redactielokalen huist.

Politiek correct

Een Zweeds journalist legde reeds de politiek-correcte censuur in Zweden uit: ‘Iedereen is bang voor racist te worden uitgemaakt’.

Ook de recente massa-betogingen in Chemnitz die door media uitgelegd werden als extreemrechts en uitingen van neo-nazisme bleken alras niet te kloppen: bewuste desinformatie – alsof de burger een nazi is, omdat hij protesteert tegen migrantengeweld dat tot de dood van een burger leidde.

Miss België

Bij de verkiezingen van Miss België, Angelina Flor Pua, maakten de media gewag van een stortvloed van racistische reacties op sociale media. Na een factcheck bleek het slechts om een tiental commentaren te gaan en bleken er meer felicitaties dan negatieve kritieken te zijn. Van de moslima in Anderlues, wier hoofddoek afgetrokken werd, hoor ik overigens ook niets meer.

Ook in de media opgevoerde experten bevestigen het narratief: de aanval van een everzwijn is groter dan een terreuraanval. Of het vallen van het keukentrapje is een groter risico dan een aanslag. Dezelfde experten gingen later wellicht kumbaya-gewijs kaarsjes branden voor de onschuldig gevallen slachtoffers.

Nukkigheid

Ook wanneer er alarmerende berichten verschenen over radicalisering bij kleuters, deed een redacteur lacherig. Hij gewaagde van ‘de nukkigheid van een kind’. Weigeren om in de rij te staan naast een meisje of haar een hand te geven, een vinger-over-de keel beweging maken tegen niet gelovigen… het moet allemaal weg-gerelativeerd worden.

De berichtgeving over ‘verwarde mensen’, ‘bekend bij de politie’ en ‘het heeft niets te maken met terreur’ is ondertussen al een media-stereotypering. Niet alleen verliezen media daardoor alle geloofwaardigheid, ze worden ook nog lachwekkend: de risée op sociale media.

La vie en rose

In een wetenschappelijke studie in Duitsland kwam naar voor dat mediaberichten over migratie en asiel erg rooskleurig voorgesteld werden. Standpunten van de regering werden door journalisten kritiekloos overgenomen en vooral voorstanders van een soepel asielbeleid komen in de media aan bod. Critici van dezelfde migratiepolitiek worden telkens weggezet als dom, rechts, racistisch. Hoofdredacteur Bert Bultinck deed het in zijn editoriaal van 2 weken geleden nog eens over.

Zelfmoord

Wanneer berichten over multiculturaliteit negatief riskeren te zijn, doen de media er alles aan om ze te verzwijgen of bewust anders voor te stellen. De niets ontzeggende bespreking van nieuwsfeiten wordt al snel weggeleid, gekanaliseerd, weggefilterd door zelfcensuur: door hun eigen mentale inertie gaan media kapot. Zelfmoord vanwege hun zelfhaat.

Het is dit soort waanzin die onze samenleving verlamt en uiteindelijk vernietigt. Wanneer je je imago van ‘onpartijdigheid’ zelf omver schopt, krijg je dat nooit meer rechtgezet. Scepticisme van de lezer wordt dan een feit.

De conclusie is onthutsend.

Linkse progressieven, die zich verzamelen bij wegkijkende politici, journalisten, senior writers, NGO’s, overheidsinstellingen… omarmen blijkbaar liever een diversiteit die leidt tot een religieus fanatisme dat de vervanging van onze rechtsstaat eist door een middeleeuwse op sharia gebaseerde theocratie, dan dat ze de Verlichtingswaarden verdedigen. (1)

Dat begint op te vallen. (Voor de duidelijkheid: Ik noem sharia achterlijk, omdat ze terugvalt op een regressief vrouwbeeld, dat de vrouw onvoorwaardelijk ter beschikking stelt van de man, waardoor haar onderdrukking, discriminatie, sekse-segregatie ten deel valt. De gelijkwaardigheid M/V valt daardoor weg: anno 2018 is dat onaanvaardbaar. Linkse progressieven en dito media hebben dat nog altijd niet door of weigeren om het daar over te hebben.)

‘Heer’schappij

Links en haar bijhorende media kiezen voor de zogezegde multicultuur, die in de praktijk blijkt neer te komen op de patriarchale ‘heer’schappij van een religieuze monocultuur terwijl rechts terugplooit op een nostalgisch conservatisme, dat verder ook geen zoden aan de dijk brengt. (2)

Ik ga maar emigreren, denk ik.

Zucht.

(1) Ik parafraseer Johan Sanctorum, De langste mars, p. 54

(2) Ik ontleen de term ‘nostalgisch conservatisme’ aan Johan Sanctorum, De langste Mars, p. 55