Weg met het krapuul dat onze waarden verwerpt

De voorbije dagen was Brussel een slagveld. Zaterdag plaatste Marokko zich voor de wereldbeker voetbal. Een Brusselse rapper van Marokkaanse afkomst genaamd Benlabel had vooraf opgeroepen om de wijk in brand te steken. Hij werd bij de rellen opgepakt… en weer vrijgelaten. De voetbalwedstrijd was het startsein om winkels te plunderen, auto’s in brand te steken en de politie aan te vallen en met stenen te bekogelen. Die werd verplicht machteloos toe te kijken. Enkele dagen later was het weer prijs. Deze keer was een videoclip van een Franse rapper de aanleiding om opnieuw auto’s te vernielen, winkelruiten in de slaan en opnieuw de politie aan te vallen. Die kreeg klop en moest zich zelfs terugtrekken. De burgers werden opnieuw overgeleverd aan het krapuul. Het lijkt wel een patroon te zijn.

Wat is de reactie van de politieke kaste?

Minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) reageerde uiteraard onthutst. Hij vond het letterlijk ‘onaanvaardbaar en onbegrijpbaar’. Onaanvaardbaar is het natuurlijk. De politie is er om onze veiligheid te garanderen. Dat is de reden van haar bestaan. Maar zoals ik eerder al schreef, zelfs de bomaanslagen in Zaventem en Maalbeek waren voor Jan Jambon geen reden om fundamentele hervorming door te voeren en de Brusselse politiezones te fuseren. Dat is voor hem namelijk een ‘communautair dossier’. En zoals we weten, communautaire dossiers horen in de koelkast met deze regering. Daarom is echte verandering ook niet mogelijk. De essentiële problemen van onze samenleving worden in het beste geval beheerd, maar niet opgelost. De burger betaalt dat cash met zijn veiligheid. Dat is wat echt onaanvaardbaar is, mijnheer Jambon. Daarnaast noemt hij de herhaalde rellen onbegrijpbaar. Heeft hij dan werkelijk geen enkel idee hoe we in deze soep terechtgekomen zijn?

Reporters

De rellen in Brussel leggen segregatie bloot.

Massamigratie leidt tot segregatie

Waren het nu Franstaligen of Vlamingen, christendemocraten, liberalen, socialisten, groenen of zogenaamde Vlaams-nationalisten in de regering, allen hebben een doelbewuste politiek van massamigratie gevoerd. Wat begon als (beperkte) gastarbeid in de jaren ’60 is exponentieel gestegen tot de huidige vluchtelingencrisis waarbij honderdduizenden tegelijk richting Europa komen. Hoe verder mensen cultureel van ons afstaan, en hoe groter die groep is, hoe moeilijker de integratie is. Bovendien heeft de politieke elite nooit een duidelijk cultureel referentiekader aangeboden aan de nieuwkomers waaraan men zich hoorde aan te passen. De politiek-culturele elite heeft namelijk een diepe zelfhaat voor alles wat tot onze manier van leven behoort. Onder het mom van diversiteit moesten de Vlamingen zich dan maar aanpassen aan de nieuwkomers. Allochtonen werden zelfs gestimuleerd zich terug te trekken in hun eigen etnoculturele gemeenschap, en zich niet te integreren. De islam werd erkend en dus geïnstitutionaliseerd. Islamitisch onderwijs, halal-eten op school, islamitische scouts, partijpamfletten in het Turks, en ga zo maar door. Niet alleen tast dat het specifiek cultureel karakter, de identiteit aan van onze samenleving, het zorgt er ook voor dat we een gesegregeerde samenleving krijgen van parallelle, naast elkaar levende etnoculturele gemeenschappen. En dat werkt niet. Dat zorgt voor een explosieve cocktail waar samenleven onmogelijk wordt.

Gedeeld burgerschap

In plaats van de culturele verschillen te overstijgen rond ons gedeeld burgerschap, zien we dat vooral allochtone jongeren ondermaats presteren in het onderwijs, vervolgens bovengemiddeld werkloos zijn en in de criminaliteit terechtkomen. Vanuit die frustratie richten ze zich tegen alle symbolen van onze staat. Brandweer, politie en hulpverleners worden met de regelmaat van de klok aangevallen in ‘hun’ wijken. Op die manier willen ze no-go-zones creëren waar niet langer de wet van de staat, maar het geweld van de straat de baas is. Temidden die gecreëerde stadskankers zijn moslimextremisten actief die deze allochtone ontwortelde jongeren een simplistisch wereldbeeld aanpraten. En daarin is geen plaats voor de Westerse waarden van gelijkheid tussen man en vrouw, scheiding tussen kerk en staat, onze democratische rechtstaat met respect voor de wet en orde. Terwijl onze samenleving hen alle kansen gegeven heeft, keren ze zich tegen ons.

Rode lijn

Al 16.5 procent procent van onze scholieren spreekt thuis geen Nederlands. In Antwerpen is dat al 41 procent. Bij de pasgeborenen zijn de cijfers nog dramatischer. 27,2 procent van alle pasgeboren zullen Nederlands niet als moedertaal hebben. In Antwerpen: 56,8 procent. Duizelingwekkende feiten. Deze cijfers stijgen jaar op jaar, ook met Theo Francken. Hoe langer de massamigratie blijft duren, hoe dichter we bij het punt komen waarbij integratie en samenleven onmogelijk worden. Erger nog, bij ongewijzigd beleid worden we vroeg of laat minderheid in eigen land. Willen we samenleven tussen mensen van verschillende origine mogelijk maken, moeten we dus een immigratiestop inlassen. Een tweede maatregel is het definiëren van het cultureel referentiekader van ons staatsburgerschap. Vlaming worden is geen administratieve formaliteit, maar ook psychologisch aansluiten bij onze manier van leven. Het gaat niet op om als 2de, 3de of zelfs 4de-generatie allochtoon zich nog steeds meer verbonden te voelen met het land waar je op vakantie gaat, dan hetgeen waar je in woont. Ten derde moet er een einde aan de laksheid komen. Wie onze wet niet respecteert moet effectief gestraft worden. Tenslotte moeten we ook een duidelijke rode lijn durven trekken. Wie niet voor onze gemeenschap kiest, die kan maar beter terug naar het land van herkomst gaan. Vlamingen van geboorte, of Vlamingen uit keuze, dit is ons land. Met onze cultuur, onze manier van leven, onze identiteit. Voor mij is nationaliteit geen kwestie van huidskleur, maar wel een van cultuur.