De Wever bezorgt Vlaanderen een strategische nederlaag

Geert Bourgeois bewees in 2003 dat N-VA als opvolger van de Volksunie geen politieke toekomst had. Hij behaalde één zetel. Het jaar erop werd het Vlaams Belang de grootste partij van Vlaanderen. Het Belgische regime reageerde door dat Vlaams Belang voor de rechtbank te slepen (onrechtstreeks: via aanverwante verenigingen, rechtspersonen). Een democratie onwaardig. N-VA van haar kant vormde een kartel met CD&V en won de verkiezingen van 2007 met als inzet een communautaire hervorming. Ondanks het kleine gewicht van N-VA in die alliantie had De Wever de CD&V in een houdgreep. ‘De staart kwispelt met de hond,’ was de commentaar. Er volgde een systeemcrisis. Op het einde van de rit koos CD&V voor wat ze diende, namelijk de Belgische status-quo in stand houden. Het kartel was verleden tijd. In 2008 brak de financiële crisis los. Belgische grootbanken, waar menige Vlaamse spaarder zijn geld had staan, vielen ei zo na omver. In 2010 werd N-VA de grootste partij in Vlaanderen, terwijl de V-partijen (VB, N-VA, LDD) samen maar liefst 45% haalden, vier zetels tekort voor een absolute meerderheid. Het Belgische systeem blokkeerde totaal, met 541 dagen regeringsvorming. Maar het werd er wel een zónder N-VA. Wie iets wil veranderen in België, die komt namelijk niet aan de macht. Omdat verandering altijd verloopt via een communautaire hervorming. En die is goed voor Vlaanderen en slecht voor de Franstaligen. ‘Afrit Vlaanderen, uitrit crisis’ was de N-VA-verkiezingsslogan in 2009, weet u nog?

N-VA is een traditionele partij geworden

Twee keer (2007 en 2010) haalde De Wever nul resultaat binnen via onderhandelingen en belandde zijn partij met VB en LDD in de oppositie. If you can’t beat them, join them, moet hij na de verkiezingen van 2014 gedacht hebben. We kregen een regering zonder enige communautaire agenda. Dat is per definitie ook een regering zonder echte verandering. Want wie binnen het Belgisch kader blijft, die speelt een spel waarbij de traditionele partijen de regels bepalen. En dat spel is dan gericht op het behoud van het status-quo. Voor de verkiezingen van 2014 klonk het bij Bart De Wever, en terecht: ‘België is een optelsom van twee democratieën. Wat maakt dat je na de verkiezingen twee landen moet optellen, en dat je nooit krijgt waarvoor je hebt gekozen.’ Hij heeft overschot van gelijk gekregen. Er is helemaal geen verandering.  De fiscale druk blijft bij de hoogste in Europa, de staatsschuld blijft stijgen, de massamigratie blijft ook met Francken aanhouden, Syriëstrijders krijgen uitkeringen, de armoedecijfers dalen niet door de import van armoede enzovoort.

Een trouwe hond kan je blijven slaan 

De Wever heeft zich in een strategische paradox gemanoeuvreerd. Ooit was zijn fundamentele uitgangspunt dat België moest hervormd worden om Vlaanderen het beleid te geven waar het recht op heeft. Nu echter, moet hij de Vlaming overtuigen dat België wel werkt. Tenminste, zolang de N-VA de postjes mag bezetten. Voormalig spindoctor van Guy Verhofstadt, Noël Slangen zag alvast dat het goed was. ‘Vandaag zijn de Vlaams-nationalisten beleidsmakers die cruciale posities bekleden in de leiding van ons federale landje. En ach, maak Michel Vandenbosch van Gaia morgen manager van het slachthuis van Anderlecht, en zelfs hij zal op den duur overtuigd raken dat een stukje vlees nu en dan geen kwaad kan.’ Het Belgische systeem blokkeerde dus volledig na de verkiezingen van 2010, maar is nu gered. En wel door Bart De Wever zelf.
O jerum, jerum, jerum, O quae mutatio rerum! zoals in het studentenlied. Hij slaagt er zelfs in de Vlamingen ervan te overtuigen dat België prima is. De kern van de Vlaamse politieke inspanning is immers altijd meer Vlaanderen geweest, omdat dit goed was voor ons. En nu slaagt de N-VA erin de Vlaming van het omgekeerde te overtuigen. Dat betekent een strategische nederlaag voor Vlaanderen.

De Vlaamse Leeuw is een pussycat geworden

Ooit was hij de gesel van de traditionele partijen, nu kan men zich daar geen beter gedomesticeerde schoothond voorstellen die precies doet wat van hem gevraagd wordt. Als de Catalaanse minister-president Puigdemont naar België komt, beveelt de Belgische premier Michel dat de Vlaamse regering geen contact mag hebben met hem. Bourgeois gehoorzaamt gedwee. Vlaanderen is met deze N-VA totaal ondergeschikt gemaakt aan de belgitude. De traditionele partijen hebben dit door. Slangen kan zijn pret hierover niet verbergen: ‘Vandaag is de N-VA die huisvader die blijft dromen van de snelle, brullende sportwagen van de onafhankelijkheid, maar genoegen neemt met de degelijke minibus van het besturen. Zo’n busje waarin de kinderen comfortabel kunnen zitten en dat handig is voor als je met de caravan op reis gaat.’ Tragisch.

Oostenrijk gidsland

Echte verandering kan in België enkel als men de staatstructuur verandert. Dit gaat niet over complexe juridische of technische kwesties, maar wel over hoeveel belastingen we willen betalen en  welke sociale zekerheid we daarvoor terug willen, hoe we onze welvaart kunnen behouden. Kortom, welke toekomst we voor onszelf en onze kinderen willen. Geen enkele partij heeft de meerderheid. Iedereen moet partners zoeken, ook N-VA. De gemeenteraadsverkiezingen in 2018 zullen een voorbode zijn van de federale verkiezingen in 2019. Zal de N-VA blijven fungeren als kruiwagen om de traditionele Belgische partijen opnieuw aan de macht te brengen? Of krijgen we alternatieve coalities die een begin van Vlaams-nationale machtsopbouw kunnen betekenen? Blijft Vlaanderen het ‘Beieren aan de Noordzee’, waar men veel straffe communicatie over Merkel doet, maar haar beleid braafjes mee uitvoert? Of kiezen wij de Oostenrijkse weg, waar ÖVP en FPÖ momenteel aan een regering werken? Ex oriente lux. Het wordt tijd dat de Vlamingen wel degelijk het beleid en de verandering krijgen waar we voor stemmen. Afspraak in oktober 2018.