Wind in de vrije haren

Terwijl moedige Iraanse vrouwen de hoofddoek afwerpen, vonden enkele islamitische ouders uit Maasmechelen dat hun dochters de hoofddoek moesten dragen op school. Nochtans bepaalt het schoolreglement duidelijk dat het dragen van religieuze symbolen verboden is. Dus stapten ze naar de rechter. Die gaf de ouders zowaar gelijk. Hoofddoeken op school, halal op school, islamitische feestdagen op school, moskeebezoeken met de school. Onze manier van leven wordt stap voor stap vervangen. Alsof wij ons moeten aanpassen aan nieuwkomers en niet omgekeerd.

We worden in de steek gelaten

De gewone Vlaming begrijpt dit niet en aanvaardt dit niet. We voelen ons bedreigd in onze identiteit. We voelen ons in de steek gelaten door politiek benoemde wereldvreemde rechters. In de steek gelaten door de oude politieke machtspartijen die laf de andere kant uitkijken terwijl onze manier van leven langzaamaan vervangen wordt. In de steek gelaten door de progressieve mediapastoors die elk protest hiertegen neerknuppelen met politiek-correcte banbliksems. Ondertussen kamperen ouders opnieuw voor schoolpoorten. Ze doen dat heus niet voor de deur van multiculturele concentratiescholen. Ze protesteren in stilte en stemmen met de voeten.

Fundamentele principes

Onze manier van leven is geen toevalligheid. Doorheen eeuwen conflict is een fragiel evenwicht gezocht tussen religie en staat. Dat is er niet zonder slag of stoot gekomen. Dat is met het bloed van velen betaald. Van heksenverbranding over excommunicaties tot regelrechte religieuze oorlogen, zowel tussen protestanten en katholieken als tussen gelovigen en vrijzinnigen. De leuze van de Franse Revolutie is ‘liberté, égalité, fraternité… ou la mort’. Vele duizenden katholieken konden dat laatste letterlijk ondervinden. Ondanks alle levensbeschouwelijke verschillen behoort de scheiding tussen kerk en staat tot onze manier van leven. Hetzelfde geldt voor de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Dat is er ook niet zomaar gekomen. Pas sinds het eind van de 19^de eeuw mogen ook vrouwen naar de universiteit. Pas sinds de jaren ’30 zetelen vrouwen in het parlement. Nog maar sinds 1948 mogen vrouwen stemmen in België, toen zeer tegen de zin van de socialisten trouwens.

Godsdienstvrijheid en gelijkheid

Het is juist dat net naast de scheiding tussen kerk en staat en de gelijkheid tussen man en vrouw ook de godsdienstvrijheid tot onze manier van leven behoort. Net zoals de vrijheid van onderwijs in onze grondwet verankerd is. Sinds de jaren ’70 migreerden honderdduizenden islamieten naar Vlaanderen. Door de snel-Belgwet namen velen onze nationaliteit aan. Voor hen betekent dit in vele gevallen een puur administratief proces, en geen aansluiting bij onze burgergemeenschap, noch een psychologisch aansluiten bij onze cultuurgemeenschap. De politieke kaste die deze massamigratie toeliet heeft aan deze nieuwkomers geweigerd duidelijk te maken wat nationaliteit precies betekent. Wie dat wel deed, zoals het Vlaams Belang, werd onterecht in het hoekje van het racisme geduwd. Nu zitten we dus met de situatie dat honderdduizenden islamieten gebruik kunnen maken van onze burgerlijke rechten om hun religieuze praktijken om te zetten in onze manier van leven. De uitspraak van de rechtbank van Tongeren om hoofddoeken toe te laten in het onderwijs, legt deze pijnlijke wonde bloot. Het is duidelijk dat het broos evenwicht in onze samenleving verstoord is en dat onze maatschappelijke vrede verder onder druk komt.

Islam en burgerschap

De hoofddoek is geen onschuldig kledingstuk, maar een religieus symbool van de radicale islam. Een vrouw kan immers islamiet zijn zonder de hoofddoek. Het zijn enkel radicale islamisten die de hoofddoek interpreteren als een verplicht islamitisch gebruik. Het is een symbool van onderdrukking van de vrouw die zich zou moeten bedekken vooraleer buitenshuis te mogen komen. Wie toegeeft aan deze hoofddoek, waar trekt die dan wel de lijn? Vallen burka’s dan ook onder de vrijheid van godsdienst? En wat met de vrouwenbesnijdenis? In de joodse ritus worden toch ook baby’s besneden zonder dat ze daar iets over te zeggen hadden? Dergelijk cultuurrelativisme is dodelijk voor onze samenleving. Vandaag de hoofddoek, morgen de burka en overmorgen de sharia? Wij moeten duidelijk een rode lijn trekken wat tot onze identiteit behoort en wat niet. Wat hoort hier en wat mag hier. De hoofddoek hoort niet thuis in het Gemeenschapsonderwijs. Dat is het staatsonderwijs, en onze staat moet neutraal zijn. Wie daar niet gelukkig mee is, die kan beroep  doen op zijn grondwettelijk recht op vrijheid van onderwijs. Maar zoals de joodse school in Antwerpen aantoont, gelden ook daar onze seculiere wetten en basiswaarden. Je kan niet dezelfde moslim zijn in Mekka als in Antwerpen. De culturele context waarin je leeft is anders.

Dit is ons land

De Vlamingen moeten zich niet aanpassen aan nieuwkomers, de nieuwkomers moeten zich aan ons aanpassen. Want dit is ons land, met onze geschiedenis, onze cultuur, onze gewoonte en onze wetten. Als er radicale moslims zijn die zich daar niet in kunnen vinden, dan kunnen die terugkeren naar landen waar ze wel gelukkig kunnen zijn. Met onze nationaliteit, komen immers niet alleen rechten, maar ook plichten om onze manier van leven te verdedigen. En in die manier van leven is er gelijkheid tussen man en vrouw en scheiding  tussen kerk en staat. Vlaanderen zal altijd een land van Belforten en kathedralen blijven, niet van moskeeën en minaretten. Onze vrijheid en identiteit zijn niet onderhandelbaar. Onze vrouwen zullen altijd de wind door hun haren mogen voelen.