Zeg gewoon: Wij willen dit niet

Zuhal Demir heeft ooit in een interview verteld hoe ze als tiener liedjes van Madonna zong voor de arbeiders van een beschutte werkplaats, waar ze zelf vakantiewerk deed (P-Magazine, 27/02/2015). Dat blijft tot op heden het allermooiste wat ze ooit in een interview verteld heeft. Maar op de tweede plaats staat dit citaat: 

“Bij integratie moeten we de schuld niet alleen bij de nieuwkomers leggen. Ook wij moeten onze verantwoordelijkheid nemen en duidelijk zeggen waar we voor staan als gemeenschap. Vandaag verschuilen we ons voor een boerkaverbod achter veiligheidsargumenten. Maar we moeten gewoon durven zeggen: we willen geen boerka’s hier” (Gazet van Antwerpen, 25/03/2017)

Demir raakt hier een teer punt. Er wordt weleens beweerd dat het publieke debat verrechtst is, maar de spelregels zijn nog altijd zeer links. Er bestaan hardnekkige taboes die vele openbare discussies nog altijd dirigeren. Zo is het al jaren niet meer toegelaten om eenvoudigweg te zeggen: “Wij willen dit niet”. Wie argumenteert “Wij willen dit niet” is onredelijk, eurocentrisch, arrogant, verblind en volstrekt willekeurig. 

De meeste ‘rechtse’ stemmen hebben zich braaf geschikt naar dit linkse gebod. Als rechtse mensen iets niet willen, gaan ze op zoek naar drogredenen om het te beletten. We wringen ons dan in allerlei bochten. Om de boerka te verbieden, zoeken we naar veiligheidsargumenten. Om de boerkini te verbieden, schermen we met de zuiverheid van het zwembadwater. Om de trawanten van een Turkse tiran buiten onze deur te houden, werken we nodeloos ingewikkelde wetsvoorstellen uit. 

We moeten opnieuw durven zeggen: “Wij willen dit gewoon niet”. Het is perfect legitiem om iets af te wijzen omdat het tegen je, West-Europese, Vlaamse, joods-christelijke of blanke borst stuit. We hoeven niet te zoeken naar technocratische smoesjes om iets tegen te gaan of iets te verbieden. Elke natie heeft het recht om bepaalde grenzen af te bakenen, zonder zich daar eindeloos voor te verontschuldigen. De meeste naties doen dit trouwens ook – en zonder veel poespas. 

We willen geen boerka omdat het niets anders is dan een stoffen vrouwengevangenis. En als onze politie zou beschikken over X-Ray-technologie en de boerka zou geen enkel veiligheidsprobleem meer stellen, dan nog zouden we die boerka niet willen zien in onze straten. We willen geen boerkini omdat het een waterboerka is. En als zou blijken dat boerkini’s eigenlijk gunstig zijn voor de kwaliteit van het water, dan nog zouden we dat onding niet in onze zwembaden willen. 

De cultuurrelavisten kunnen een hoge boom in. We moeten ons geen mallemoer aantrekken van het soort mensen die aan komen zetten met flyerende VVD-ers op de Antwerpse Meir, telkens wij Turkse politici willen verbieden om hier campagne te voeren. Natuurlijk moet het mogelijk zijn om één soort politici wel en een ander soort politici niet uit je eigen thuis te weren. Dat is geen “willekeur”, dat is de “gave des onderscheids”. 

Zuhal Demir heeft gelijk. Vlamingen hebben de plicht om duidelijker te zeggen waar ze voor willen staan én wat ze niet willen dulden. We zullen onze voorkeuren soms kunnen schragen met uitgebreide argumenten, maar soms ook niet. Er moet opnieuw ruimte komen voor de diepe culturele weerzin, die wij als mensen kunnen voelen voor alles wat herkennen als gevaarlijk, schadelijk en dom. We hebben morele smaakpapillen meegekregen en soms proeven we iets dat we gewoon willen uitspuwen.