11 juli-boodschap van de Vlaamse Volksbeweging (VVB)

‘Ik ondersteun het initiatief dat het zelfbeschikkingsrecht van de Europese volkeren binnen de Europese Unie erkend wil zien als een fundamenteel mensenrecht en wens dat de Europese instellingen alle Europese burgers en hun naties ondersteunt als ze dit recht wensen toe te passen.’

De Vlaamse Volksbeweging (VVB) zal deze Europees gerichte boodschap tijdens de komende periode rond 11 juli extra in de verf zetten.

Deze tekst is de oproep van een petitiecampagne georganiseerd door burgers uit Catalonië, Schotland, Baskenland en Vlaanderen die gedurende de komende dagen, weken en maanden ook ter ondertekening zal worden voorgelegd aan zoveel mogelijk Vlamingen. Dit burgerinitiatief wil eind maart 2014 minsten een miljoen handtekeningen kunnen overhandigen aan Europees Raadsvoorzitter Herman Van Rompuy.

• Waarom deze actie en waarom de focus gericht op Europa?

Sinds het congres in Kortrijk op 21 april 1991 opteert de VVB voluit voor een onafhankelijke Vlaamse natie als Europese lidstaat. Vrij recent, op 11 september van vorig jaar kwamen nog om en bij het miljoen Catalanen in Barcelona op straat met de duidelijke eis voor onafhankelijkheid. Binnen enkele maanden, op zaterdag 21 september a. s., zal voor de tweede maal op rij een betoging voor Schotse onafhankelijkheid door de straten van Edinburg trekken in aanloop naar het referendum van volgend jaar waarin de Schotten zich zullen kunnen uitspreken voor of tegen Schotse onafhankelijkheid.

Tot op de dag van vandaag doet Europa zijn best om deze steeds luider klinkende en legitieme roep om zelfbeschikking vanuit onder andere Vlaanderen, Catalonië en Schotland niet te moeten horen.

Reeds op vrijdag 30 november vorig jaar hadden vertegenwoordigers van het burgerinitiatief ICEC (International Commission of European Citizens), via een brief aan de Europese Commissie laten weten dat deze petitiecampagne zou opgestart worden. Het Verdrag betreffende de Europese Unie laat burgers immers toe een burgerinitiatief op te starten. Bij voldoende handtekeningen (een miljoen) moet de Europese Commissie een wetgevend initiatief nemen en dit voorleggen aan de Europese instanties.

De Europese Verdragen voorzien echter niet de nodige middelen om deze rechten en beginselen op de meest democratische en efficiënte wijze uit te voeren. De Commissie had vervolgens enkele maanden nodig om een antwoord te formuleren aan de Catalaanse, Schotse, Baskische en Vlaamse initiatiefnemers van ICEC. In februari kwam dan het antwoord van de Commissie in heuse Pontius Pilatusstijl waarin ze zich onbevoegd verklaarde omdat er binnen het Verdrag nergens een verwijzing staat vermeld i. v. m. zelfbeschikking.

Toch zet het burgerinitiatief door en wil het via deze petitiecampagne dat miljoen handtekeningen inzamelen. Waarom?

Dit burgerinitiatief, opgestart door ICEC, wil net een lacune in de democratische rechten van de Europese burgers aankaarten en met deze petitiecampagne oproepen tot erkenning van het recht op zelfbeschikking.

Wanneer de Europese politieke instellingen de democratie echt zo hoog in het vaandel zouden voeren, zouden onder andere Catalonië , Baskenland, Schotland en Vlaanderen met hun roep om zelfbeschikking op zijn minst in de EU een luisterend oor moeten kunnen vinden. Tot op de dag van vandaag blijft de EU potdoof voor dit democratisch recht en wordt zelfs vanuit de EU argwanend toegekeken op de evolutie binnen deze vier naties.

Nochtans willen wij, Europese burgers in Catalonië, Baskenland, Schotland en Vlaanderen, met ons streven naar zelfbeschikking net bijdragen tot de realisatie van een democratisch recht. We willen ons organiseren als een soevereine natie binnen Europa met dezelfde rechten én plichten en vanuit dezelfde Europese solidariteit als ieder andere EU-lidstaat.

De VVB, en hopelijk met haar nog meerdere Vlaamsgezinde organisaties, zal zich de komende dagen, weken en maanden inspannen om in het Vlaamse land zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen (Vlaanderen moet er zeker zestienduizend binnen halen). We willen er mee voor zorgen dat het streefcijfer van één miljoen zeker en vast bereikt wordt.

Eveneens wil de VVB dat na overhandiging van deze petitie de Europese Raad zich wel degelijk ernstig buigt over deze vraag van een miljoen geëngageerde Europese burgers. Een tweede negatie zal bij talloze burgers, en dat zal dan zeker om een veelvoud gaan van de ondertekenaars, een wrange en bittere nasmaak nalaten.

Die nasmaak is de nasmaak van het democratisch deficit, waarover nu al geklaagd wordt. De klacht dat diegenen die Europa leiden en besturen wetten creëren boven de hoofden van de burgers. Dat Europa meer en meer een politiek voert, die de burger door de strot wordt geramd, die voorbijgaat aan en respect ontbeert voor de soevereine besluitvorming van de lidstaten.

Een concreet voorbeeld: recent werd Vlaanderen vanuit Europa op de vingers getikt voor het Vlaamse woon- en pandendecreet. Europa interpreteert dat Vlaamse decreet als een meten met twee maten en gewichten waardoor bijvoorbeeld nieuwkomers in Vlaanderen het recht op het verwerven van een woonst zou ontzegd worden, met andere woorden: Vlaanderen discrimineert. Niets is minder waar. Wie de decennia oude problematiek kent van de uit de pan swingende huur- en grondprijzen in Vlaams-Brabant, weet dat het decreet o. a. in het leven werd geroepen om jonge Vlaams-Brabantse gezinnen in de eigen regio (dus waar ze geboren en getogen zijn) aan een betaalbare woonst te helpen.

Om dit Europese betoog te besluiten: zeker in sociaal economische crisistijden werken de Europese instellingen het reeds bestaande democratische deficit in de hand wanneer ze dit initiatief zomaar van tafel zouden vegen of zouden negeren. De terechte roep om zelfbeschikking van ons – burgers van deze vier naties – zal zeker en vast niet langer genegeerd kunnen worden maar zal luider en dwingender blijven klinken. Bepaalde Europese politieke toplui zoals liberale coryfee Guy Verhofstadt, die deze roep om zelfbeschikking afdoen als een product van kortzichtig en enggeestig nationalisme dat in een niet zover verleden leidde tot de gaskamers, zouden zich beter bezinnen over het democratisch deficit dat ze mee helpen organiseren.

Met de VVB weten we maar al te goed wat er achter de roep om zelfbeschikking schuilgaat: of die nu gescandeerd wordt in Catalonië of Vlaanderen, of daarvoor nu betoogd wordt in Baskenland of Schotland. Het is o. a. de roep om een goed en degelijk bestuur, de roep voor een degelijk goedwerkend en leefbaar sociaal economisch systeem: of men nu werkgever is of werknemer. Het antwoord achter de roep om zelfbeschikking vindt men trouwens terug in het alom gewaardeerde en gerespecteerde standaardwerk “The size of nations” van de professoren Spolaore en Alesina. Met zakelijke argumenten en nauwkeurig cijfermateriaal pleiten beide proffen voor een leefbare toekomst van kleinere onafhankelijke naties. Deze kunnen zonder enige twijfel sociaal-economisch renderen en een menswaardige toekomst bieden aan al hun burgers. Op die manier zouden ze ook een waarde- en betekenisvolle bijdrage kunnen leveren voor een beter functionerend Europa. En zo ’n project staat inderdaad haaks op een identiteitsloos en megalomaan Europa (de Verenigde Staten van Europa) van Verhofstadt dat bovendien het verhaal van de “founding fathers” van Europa, waaronder Monnet en Schuman, “de eenheid in verscheidenheid” volledig tegenspreekt.

• De huidige binnenlandse politieke actualiteit tegen de achtergrond van de ICEC-petitiecampagne

Is het zo onzinnig dat er in Vlaanderen meer en meer mensen een werkbare toekomst zien in de idee van “zelfbeschikking”? Sommigen zullen dat dan vertalen naar onafhankelijkheid, anderen denken daarbij aan confederalisme.

Maar hoe dan ook, voor beide strekkingen is de huidige Belgische impasse niet langer houdbaar. Zelfs oud-premier Yves Leterme verwoordde dit ooit: “het federale overlegmodel is op zijn limieten gestoten”. De VVB is ervan overtuigd dat die limieten reeds lang en ver overschreden zijn.

Neem nu de huidige politieke situatie in dit land. Wanneer men politici langs beide kanten van de taalgrens beluistert,  komt men tot een glasheldere vaststelling: met het huidige politieke beleid in België is niemand tevreden: noch in Vlaanderen, noch in Wallonië.

Hoe wordt er over de huidige regering Di Rupo gesproken? In Vlaanderen spreekt men onomwonden over een “veel te linkse regering”. In Wallonië zegt men boudweg dat Di Rupo “een totaal rechts beleid” voert. In bepaalde Waalse socialistische vakbondsmilieus scheldt men Elio Di Rupo zelfs uit voor “verrader”.

Di Rupo verklaarde bij zijn aantreden dat door zijn regering een beleid ging gevoerd worden waarbij niemand zou verarmen. Maar de transfers van noord naar zuid blijven toch duren en beterschap is vooralsnog niet in zicht. Men kan toch moeilijk blijven beweren dat Vlaanderen niet solidair wil zijn. Is het dan zo irreëel dat in deze crisistijden vanuit Vlaanderen meer en meer de nadruk gelegd wordt op het feit dat deze transfers van noord naar zuid meer transparant, resultaatgebonden en eindig in de tijd moeten zijn?

De momentele koppige en vasthoudende houding van Vlaams minister voor financiën, Philippe Muyters, is wat de VVB betreft niet meer dan normaal. Dat men op federaal niveau eens stopt met die ergerlijke karikatuur alsof Vlaanderen een schatkamer vol geld oppot. De situatie is duidelijk: dankzij het feit dat men de voorbije vier jaar de tering naar de nering zette, heeft men telkens een begroting in evenwicht kunnen realiseren. De moeizaam aangelegde financiële buffers moeten toch niet zomaar opgeofferd om federaal bij te springen.

Vlaanderen heeft ook noden waar vandaag op een meer dan verantwoorde manier overheidsgeld kan aan besteed worden: het schrijnende sociale drama van de eindeloze wachtrijen in de welzijnssector of het wraakroepende gebrek aan voldoende plaatsen in de kinderpsychiatrie om dan nog maar te zwijgen over de nood aan extra capaciteit voor de scholen…….Daarenboven is het niet meer dan vanzelfsprekend dat de burger van de overheid verwacht dat ze bijvoorbeeld in deze crisistijd anticipeert op wat in de nabije toekomst op ons afkomt: of is men er vandaag nog zo zeker van dat de auto-industrie in Vlaanderen een blijvende bron van werkgelegenheid is? Is men de recente  zorgwekkende boodschap aan het adres van Kris Peeters vanuit het Zweedse Volvo-hoofdkwartier reeds vergeten i. v. m. de loonkost. “Vooruitzien is inderdaad regeren”. Dat is, volgens de VVB, inderdaad de dwingende plicht van alle partners in de Vlaamse regering. Dat mijnheer Tobback dan a. u. b. zijn mond houdt in plaats van Muyters’ standvastige koppigheid te bestempelen als “ een achterhaalde en kortzichtige visie”.

Om nog even te herhalen: Vlaanderen is en wil solidair zijn maar Vlaanderen wil niet omwille van federale oekazen zich zomaar tot de bedelstaf laten brengen.

Tot slot nog even een stapje terug in het verleden. Een stap die vandaag nog nazindert in het dagelijkse politieke gebeuren: binnen vier dagen- op vrijdag 5 juli – zal het precies 50 jaar geleden zijn dat vanuit Hertoginnedal werd beslist dat het onzalige faciliteitensysteem in werking zou treden. Dit brengt ons meteen bij Di Rupo’s Vlinderakkoord dat op de Vlaamse meerderheid nog meer grendels zette. Zelfs Open-VLD, dat zeer recent de confederale piste heeft verlaten en voluit kiest voor het federale België, is van mening dat er moet afgestapt worden van de nefaste grendelpolitiek. Hoe naïef kunnen ze zijn?

Laat ons duidelijk zijn: met het Vlinderakkoord komt er helemaal geen communautaire rust in dit land. Integendeel het Vlinderakkoord draagt in zich de kiemen voor nog meer en juist heviger communautaire koortsopstoten. Franstalige inwoners van de Zes die op Brusselse lijsten kunnen stemmen, de nefaste ontdubbeling van het gerechtelijk arrondissement (de Nederlandstalige rechtzoekende in Brussel voelt zich nog meer in de kou gezet), BMR dat in het Vlinderakkoord wordt overgenomen in het hoofdstuk over de Brusselse hoofdstedelijke Gemeenschap: Vlaanderen ziet dit als een louter economisch plan maar voor de Franstaligen wordt het een breekijzer om de Brusselse olievlek te laten uitdeinen. De 50 jaar oude faciliteitendraak wordt met het Vlinderakkoord nog hongeriger.

Daarom dringt de VVB er bij de Vlaamse regering op aan om – ondanks de huidige sociaal economische crisis niet te besparen op inburgeringscursussen  (met o. a. lessen Nederlands) voor nieuwkomers en op een degelijk en goedwerkend sociaal woon- en grondbeleid in de Vlaams-Brabantse Rand. En om even een zijsprong naar de (vernieuwde) Gordel te maken: behoud het Gordelsecretariaat in het centrum van St.-Genesius-Rode, behoud deze gemeente als controlepunt en als belangrijke schakel in het volledige Gordelgebeuren. Laat niet afdingen op de cruciale betekenis van de Gordel: wij houden van alle Zes & de Gordel: groen en Vlaams!

De communautaire onrust maakt de Belgische impasse totaal. Daarom is de zelfbeschikkingsgedachte geen fetisj van een stelletje flamingante dromers maar juist een werkbare en legitieme weg uit die Belgische impasse!

Namens de VVB, Guido Moons nationaal voorzitter              

Brussel, 01 juli 2013