Bourgeois beledigt gastvrije Vlamingen

Ter gelegenheid van een vraaggesprek in Knack doet Vlaams minister-president Geert Bourgeois enkele uitspraken over integratie waarmee ik het allerminst eens ben. Hij zegt dat “integratie een wederkerig verhaal is” waarbij “ook wij van onze kant meer inspanningen moeten leveren”. Alle componenten van onze samenleving krijgen van de minister-president de opdracht meer inspanningen te doen om de integratie van vreemdelingen te doen slagen.

Bourgeois geeft daarbij zowaar het voorbeeld van cultuurhuis De Roma in Borgerhout (waar de helft van de inwoners van vreemde origine is), dat er niet in slaagt om de allochtone buurtbewoners te bereiken. Is het dan de schuld van onze samenleving dat Borgerhoutse Marokkanen massaal hun kat sturen naar opvoeringen in het Borgerhoutse cultuurhuis met nochtans een erg multicultureel programma? Is het de fout van onze Vlaamse samenleving dat moslims nauwelijks onze toneelhuizen, musea en tentoonstellingen bezoeken of hun kinderen naar een jeugdbeweging sturen? Wanneer de meeste Marokkanen liever blijven hangen in eigen theehuizen of aan moskeeën verbonden clubjes, is dat dan onze schuld?

Er wordt veel energie en geld besteed aan het integratiebeleid. Welke inspanningen moeten wij volgens Bourgeois dan nog méér leveren om allochtonen te laten integreren? Niet minder dan 73,8 miljoen euro werd vorig jaar door de Vlaamse regering gespendeerd aan Integratie en Inburgering. Taal- en inburgeringscursussen zijn voor immigranten volledig gratis. Bovenop alle inspanningen die al structureel worden geleverd om allochtonen onze taal te leren, aan werk te helpen en welzijnshulp te bieden, werd vorig jaar nog eens 1,35 miljard euro besteed aan de opvang, het onthaal en de begeleiding van vluchtelingen.

Integreren in Vlaanderenis nochtans niet onoverkomelijk. Vele tienduizenden Italianen, Spanjaarden, Polen en ook niet-Europese immigranten slaagden er de voorbije decennia immers in. Of men al dan niet integreert heeft in de eerste plaats te maken met de aan- of afwezigheid van de wil tot integratie. Daar wringt het schoentje, vooral bij veel moslimimmigranten. Wanneer Marokkanen of Turken er bewust voor kiezen te huwen met iemand uit hun herkomstland, hun kinderen in de eigen taal op te voeden, vooral de tv van het land van herkomst op te zetten, eigen verenigingen te frequenteren, kortom zich op te sluiten in de eigen gemeenschap, dan is hun niet-integratie niet de schuld van de Vlaamse samenleving maar een bewuste keuze. En allicht ook het gevolg van groepsdruk van de eigen gemeenschap. Maar niet de verantwoordelijkheid van onze Vlaamse samenleving. Wie beweert dat dat wel het geval is, bevestigt een nefaste slachtoffercultuur.

In het Vlaams Parlement uitte ik mijn ongenoegen over de uitspraak van de minister-president dat “wij meer inspanningen moeten leveren” om de integratie te laten lukken. Hebben de Vlamingen al niet meer dan voldoende inspanningen geleverd? Niet enkel door als belastingbetaler bij te dragen aan de grote kost van de immigratie, maar ook en vooral door zich erbij neer te leggen dat hun leefomgeving door de massa-immigratie – waar ze nooit om gevraagd hebben – ingrijpend veranderde? In steden als Genk, Maasmechelen, Beringen, Antwerpen of Gent zijn Vlamingen vreemdeling in eigen wijk geworden. De islamitische cultuur heeft de Vlaamse cultuur er vaak verdrongen. Hoe moeten die Vlamingen zich voelen wanneer hun minister-president zegt dat “zij wat meer inspanningen moeten leveren”?

Hoeveel inspanningen wij ook leveren, allochtonen die niet willen integreren, zullen ook niet integreren. De segregatie in onze samenleving is geen gevolg van een gebrek aan inspanningen van onze kant, maar een keuze van mensen die hier willen leven volgens hun islamitische cultuur van het land van herkomst. Veel stadswijken zijn verworden tot Turkse of Marokkaanse parallelle samenlevingen waar contact met de Vlaamse samenleving tot een minimum is herleid. Hoeveel miljarden we er ook tegenaan gooien, hoeveel inspanningen we ook leveren, het zal nooit volstaan om die mensen die zo willen leven te integreren. Het wordt daarom tijd dat de regering komaf maakt met het promoten van de ‘diversiteit’ die in de realiteit neerkomt op segregatie.

Toegegeven, in hetzelfde interview herhaalt de minister-president zijn klassieke riedeltje dat “nieuwkomers moeten deelnemen aan onze publieke cultuur” die gebaseerd is op “de waarden van de verlichting”. Geert Bourgeois kan dit blijven herhalen, maar een weerslag hiervan in het beleid zie ik niet. Enkel lippendienst bewijzen aan de ‘publieke cultuur’ en de waarden van de verlichting, zal de problemen alleen maar verder doen verrotten. Beter dan onze samenleving met de vinger te wijzen, zou Bourgeois de oorzaken van het integratieprobleem aanpakken. Ieder heeft vrijheid van religie, maar het is een feit dat moskeeën en islamlessen op school de integratie belemmeren. Moslims die een vrijdagpreek in de moskee bijwonen of kinderen die een islamles volgen, krijgen samen met de religie ook een maatschappijleer ingelepeld.

In plaats van de islam te faciliteren en de moskeeën te laten subsidiëren, moet de regering de secularisering van moslimallochtonen ondersteunen. En initiatieven nemen om de nefaste invloed van de herkomstlanden terug te dringen. Bijvoorbeeld door de dubbele nationaliteit en huwelijksmigratie aan te pakken. En wat mij betreft zelfs door het invoeren van een – minstens tijdelijke – immigratiestop. Dweilen met de kraan open blijft onmogelijk. Dat geldt uiteraard ook voor het integratiebeleid. Met een verderzetting van het huidige wegkijkbeleid stevenen we op een weinig prettige toekomst af. Een meer kordate aanpak is dus noodzakelijk. Een Vlaamse minister-president die Vlamingen beledigt omdat bij te veel allochtonen de wil tot integratie ontbreekt, hoort daar niet bij.

De auteur is Vlaams volksvertegenwoordiger voor Vlaams Belang en columnist voor Doorbraak