De beste Belgenmop

De Vlaamse traditionele partijen hebben tijdens de regeerperiode van Elio Di Rupo zoveel moeten slikken, dat een kiezer bijna zou vergeten dat CD&V, Open VLD en sp.a ook al veel eisen moesten ‘vergeten’ vóór de federale regering zelfs maar de eed had afgelegd. Zo wouden de Vlaamse partijen eigenlijk dat er binnen de ministerraad een taalevenwicht gerespecteerd zou worden. Elio Di Rupo kon rationeel gezien alleen maar beschouwd worden als Franstalige, en moest ook zo geteld worden. Bovendien moest er een slanke regering komen, zonder staatssecretarissen. Uiteindelijk kwam er, u raadt het al, een regering met zes staatssecretarissen waar Elio Di Rupo niet meetelde als Franstalige, maar aanzien werd als ’taalneutrale’ premier.

Di Rupo is er nooit echt in geslaagd om te vervellen tot een (taal)neutrale premier die boven de partijen en de gemeenschappen staat. Dat blijkt opnieuw uit het ernstige incident rond het spreidingsplan van de vluchten rond Zaventem. In zijn meest pure vorm is het hele dossier een communautaire botsing. Het gebeurt heus niet elke dag dat de drie Vlaamse vicepremiers met vereende krachten een brief schrijven om de premier tot de orde te roepen. Aan Vlaamse zijde zijn geen voorstanders van de aanpassingen te vinden. De geografie spreekt dan ook voor zich: door noordelijke en oostelijke routes extra te belasten, wordt de overlast verschoven naar Vlaanderen.

De premier zwijgt. Ondanks een hele dag heibel, ondanks het feit dat zijn Vlaamse coalitiepartners elke Franstalige pesterij kunnen missen als kiespijn, ondanks het eigengereide optreden van Wathelet. Er kwam niet eens een snel en duidelijk antwoord op de vraag om het dossier te evoceren naar de ministerraad – nochtans de voorgeschreven procedure voor elke aanpassing aan het spreidingsplan.

Er waren nochtans genoeg argumenten om als regeringsleider in te grijpen in dit dossier. Sinds de ontbinding van de Kamer is de federale regering een periode van voorzichtige zaken ingegaan. Wathelet speelde echter een zeer dubieuze soloslim. Naar verluidt zou zelfs Belgocontrol hevig weerwerk hebben geboden tegen de ingrepen van de minister. Als zelfs een federale instelling als Belgocontrol, waar politieke benoemingen nog steeds schering en inslag zijn, zich verzet tegen de politiek, dan zit er iets serieus scheef.

Maar meer dan premier is Di Rupo de feitelijke leider van de PS, een partij die in Brussel grote electorale belangen te verdedigen heeft. Wathelet scherp tegenspreken zou de indruk kunnen wekken dat de PS geen probleem heeft met de vluchten boven Brussel. Dus zal de man met de strik ook in dit dossier zijn pijnlijk trage behoedzaamheid aan de dag leggen. Enkel commentatoren die wanhopig graag over ‘staatsmannen’ schrijven, zien daar met dichtknepen oogjes nog goed bestuur in.

Dat Wathelet wil stunten in verkiezingstijd kan je de CdH-er nauwelijks kwalijk nemen. De man is een zoveelste zoon-van, en dreigt stilaan een eeuwige belofte te worden die de verwachtingen nooit echt heeft ingelost. Maar Di Rupo is een man die al twee decennia in de cockpit van het federale België zit. Het einde van zijn carrière is, alleen maar gezien zijn leeftijd, dichterbij dan het begin. Toch kan hij zich niet losmaken van zijn achterban. En taalneutraal? Laat ons niet lachen.