De papieren tijger van de N-VA

De N-VA zat de laatste tijd met enkele prangende problemen. Er was een personeelsprobleem met haar fractieleider in de Kamer. Daarnaast waren er de jongste peilingen die een heropstanding van het Vlaams Belang voorspellen. Een heropstanding die naar mijn mening niet alleen het gevolg is van het falende asielbeleid van deze regering, maar ook van de teleurstelling die leeft bij veel Vlaams-nationalisten en Vlaamsgezinden, die al hun hoop op de N-VA hadden gesteld om Vlaanderen verder te ontvoogden. IJdele hoop helaas. En er waren tot slot ook die speldenprikken vanwege enkele gezaghebbende figuren uit de Vlaamse Beweging, over de communautaire omerta die bij de N-VA heerst.

Daar moest iets aan gedaan worden, en het leidde tot de beslissing om Hendrik Vuye naar de uitgang van het fractievoorzitterschap te leiden en dat diplomatisch in te kleden door hem de opdracht te geven om voor de N-VA het pad naar een confederaal België uit te tekenen. De N-VA hoopt hiermee twee vliegen in één klap te slaan. Een oplossing voor het ‘probleem-Vuye’, en haar communautair blazoen oppoetsen.

Inpikkend op dit laatste: is dit nu de communautaire heropstanding van de N-VA? Meer ten gronde en daarmee samenhangend: waartoe leidt deze nieuwe communautaire strategie van de N-VA? Het antwoord is helaas eenvoudig: ze leidt naar nergens en vooral niet naar verdere Vlaamse ontvoogding. Wie immers de weg van het Belgisch legalisme wil volgen, zoals de N-VA, botst altijd op het veto van de Franstaligen er dingen zijn die hen niet aanstaan, zoals écht Vlaams zelfbestuur, confederalisme of Vlaamse onafhankelijkheid. Dit initiatief is dan ook een doodgeboren kind. Als het de N-VA écht menens is met de Vlaamse ontvoogding, dan tonen Catalonië en Schotland aan welke weg daartoe moet worden bewandeld. Wil de N-VA deze succesvolle weg inslaan, dan moet ze mijns inziens vier zaken doen. 

Eén. Creëer een breder draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid, door de komende jaren massaal te investeren in een brede en permanente campagne, waarmee een ruimer segment van de Vlaamse bevolking wordt overtuigd van het nut en de noodzaak van onafhankelijkheid. Het Vlaams Belang heeft de jongste decennia op deze wijze het zaad van de Vlaamse onafhankelijkheid gezaaid en daar in de schoot van de Vlaamse bevolking een basis voor gecreëerd. De N-VA kan, in navolging van het Vlaams Belang, de vele middelen waarover ze thans beschikt daarvoor gebruiken. 

Twee. Kies partijpolitiek de juiste bondgenoten. In zee gaan met die partijen die het Vlaamse zelfstandigheidsstreven alleen maar willen afremmen, of het zelfs vijandig gezind zijn, zet geen zoden aan de dijk. De N-VA zit al sinds 2004 – op een kleine onderbreking na – samen met een aantal traditionele partijen in de Vlaamse regering, en sinds bijna anderhalf jaar in de federale regering. Wat heeft dit wezenlijk bijgebracht aan de verdere Vlaamse verzelfstandiging? Intussen houdt de N-VA wél het ondemocratische ‘cordon sanitaire’ in stand, tegen een bondgenoot in het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven. Men kan zich afvragen waarom. Ter herinnering: het ‘cordon sanitaire’ werd in een ver verleden om politiek-strategische redenen in het leven geroepen door belgicistische en linkse krachten, om het Vlaamse zelfstandigheidsstreven en rechts te verzwakken. Waarom zou een Vlaams-nationale (?) partij zich gebonden moeten voelen door een politieke strategie die uitgerekend door België en links werd uitgedacht om de Vlaamse ontvoogding te dwarsbomen en rechts te neutraliseren?

Drie. Stap af van het axioma dat de Vlaamse zelfstandigheid verwezenlijkt dient te worden via de Belgische legalistische mechanismen, want dat is zoeken naar de kwadratuur van de cirkel. Binnen de Belgische context valt er niets te realiseren in de richting van de Vlaamse ontvoogding, want tegen elke fundamentele hervorming kunnen en zullen de Franstaligen hun veto stellen. Die weg leidt alleen maar tot onbevredigende compromissen, waarvoor dan telkens nog eens een zware prijs moet worden betaald.

En vier. Kies voor de strategie van de communautaire spanning in plaats van voor de communautaire pacificatie. Spanning is de motor van verandering; pacificatie de weg van het status quo. Gebruik daarom de Vlaamse regering en het Vlaams Parlement om het communautaire thema permanent op nummer één van de politieke agenda te zetten, en als breekijzer voor de Vlaamse onafhankelijkheid.

In de zet die Bart De Wever heeft gedaan, kan ik helaas geen van deze vier strategische pistes herkennen. Ik vrees dan ook dat dit manoeuvre niet veel meer is dan een papieren tijger. Een poging om de Vlaamsgezinden de indruk te geven dat de N-VA zich opnieuw de reden van haar bestaan zou herinneren. We moeten ons wat dat betreft evenwel geen illusies maken: indien er in 2019 opnieuw een federale regering moet worden gevormd, dan zal de communautaire waakvlam die de N-VA vorige week heeft aangestoken, weer snel gedoofd worden.

Foto (c) Reporters

Chris Janssens is Fractievoorzitter Vlaams Belang in het Vlaams Parlement
@chrisjanssensVB