De politieke profliga

De voorzitters van de zes grote Vlaamse partijen werden nog eens in de studio van De Zevende Dag gevraagd voor een groot voorzittersdebat. De aanleiding was wellicht de op stapel staande taxshift en andere fiscale hervormingen. Inhoudelijk werd het dan ook een bijzonder technisch gedoe waarbij de cijfers, procenten en studies de argeloze kijker om de oren vlogen. Volgens die cijfers en studies bleek overigens iedereen gelijk te hebben.

De inhoud van het debat was op de sociale media dan ook niet echt van belang. Daar ging het debat veel meer over wie nu het debat gewonnen had. Alsof het om een sportwedstrijd ging. En net als in de sport, waren de supportersgroepen bijzonder overtuigd en onvermurwbaar wat hun ‘held(in)’ betreft.

Laten we anders de wedstrijd eens analyseren.

Bart De Wever was zonder twijfel alweer de man van de match. De man heeft intussen een zodanige reputatie als debater opgebouwd, dat alles wat hij zegt of doet als een geniale zet gezien wordt. Die reputatie werkt ook verlammend op de tegenstander. Als De Wever praat, houdt iedereen zijn mond en luistert aandachtig en geconcentreerd, om niet voorbij gedribbeld, getackeld of door de benen gespeeld te worden door de superspits. 

Prima donna

De Wever beheerst ook magistraal de tactiek van het storen en temporiseren. Als de tegenstander aan het woord is, wacht hij zijn moment af. Dan probeert hij de tegenstander te destabiliseren met gerol van de ogen, luid gezucht en gemompel en doen alsof hij aanstalten maakt om de wedstrijd te verlaten, vermoeid door het erbarmelijk lage niveau van de tegenstand. Helpt dit niet dan schakelt hij over op het luidop onderbreken en overstemmen van de tegenstander. Dat hij daarbij niets in de weg gelegd wordt door de scheidsrechter Tim Pauwels, komt wellicht omdat ook deze laatste onder de indruk is van de prima donna.

Omgekeerd geldt echter niet hetzelfde. Als de voorzitster van Groen, Meyrem Almaci, op een gegeven moment De Wever met zijn eigen tactiek van onderbreken en overstemmen confronteert, reageert De Wever verontwaardigd op deze toch wel gemene tackle. Net als de stervoetballer die vindt dat elke aanraking van een tegenstander minstens met een gele kaart bestraft moet worden. Zover komt het niet, maar Almaci wordt wel even de les gespeld door scheidsrechter Pauwels.

De nieuwkomer

Debutant John Crombez, kersverse voorzitter van sp.a, was alle voorbereiding ten spijt en wellicht tot zijn eigen ongenoegen ook behoorlijk onder de indruk. Niet alleen van De Wever maar van zijn hele televisieontmaagding als voorzitter. De kwaliteiten en het talent die hem toegedicht worden, kwamen in ieder geval niet uit de verf. Je zou toch denken dat klassieke dribbels als ‘jullie zijn 25 jaar aan de macht geweest’ uitgebreid aan bod zouden zijn gekomen op training. Helaas, hij stond erbij en hij keek ernaar. Zelfs de open doelkansen die hij voorgeschoteld kreeg, werden niet benut.

Op een gegeven moment legt De Wever de bal in de voeten van Crombez, door te vragen wat hij dan precies moet doen om de rijken meer te doen betalen. Een geoefend debater houdt dan het hoofd koel en stelt dat als de regering nog niet weet wat ze moeten doen, wie dan wel? Maar Crombez werd overmand door faalangst voor het open doel en blokkeerde helemaal. Kans verkeken en de nieuwkomer deemsterde vervolgens helemaal weg. Het is duidelijk dat de Oostendenaar nog veel wedstrijdervaring mist en nog flink wat trainingswerk voor de boeg heeft, wil hij de topspits van de grootste partij van het land verschalken.

De figuranten

Het beste weerwerk, relatief gezien, kwam van de Groen-voorzitster Meyrem Almaci. Zij kan natuurlijk wél bogen op wat wedstrijdervaring, maar mist dan weer het charisma en de stijl van een topper. Degelijk en consistent, dat wel, maar ook redelijk klassiek in haar acties. Op zich niet zoveel op aan te merken, maar de toeschouwer verwacht toch ook wat entertainment dezer dagen en daar ontbreekt het haar wat aan.

De andere voorzitters speelden een eerder bescheiden rol en kwamen nooit helemaal in de wedstrijd, zoals altijd. Vlaams Belanger Tom Van Grieken doet wat denken aan de Antwerpse voetbalploegen die al een tijdje uit de hoogste klasse verdwenen zijn, maar toch nog de indruk willen wekken dat ze meetellen. De tijd dat het Vlaams Belang nog op luide bijval van het publiek kon rekenen, ligt ook al een tijdje achter ons.

Wouter Beke van CD&V bleef veilig op de eigen helft en waagde zich amper tot aan de middellijn, nu eens de rechterflank, dan weer de linkerflank opzoekend. En Gwendolyn Rutten van Open VLD, ten slotte, liep over van de ‘goesting’ om ook een mooie actie op te zetten, maar struikelde in haar enthousiasme over haar eigen voeten door paarsgroen de beste coalitie van de voorbije decennia te noemen. Een schot op eigen doel, dat gelukkig tegen de paal terecht kwam.

Na de wedstrijd werden geen handen geschud of truitjes gewisseld. De hiërarchie in de Vlaamse politieke competitie was gerespecteerd en bevestigd. Iedereen ging bij de eigen aanhang zitten, overtuigd van de goede beurt die ze gemaakt hadden.