De zwevende multiculti

In haar interview  (hier) met de Duitse columnist Henryk Broder, schrijft Sietske Bergsma (1) over de politieke elite, denkbeeldige aanhang aan de arm, die ‘geen grond onder de voeten heeft en toch doorloopt’, – zwevend als het ware? En zonder argumenten meteen ‘racist’ of ‘nazi’ roept.

‘Onthoud: Uw argwaan is onderbuikgevoel,
uw kritiek is racisme,
uw verzet is fascisme,
uw zorgen zijn een fobie
en oh ja: u bent een nazi!’ (2)

‘Wie goed luistert hoort dat het eigenlijk de geluiden van koffiekopjes en schoteltjes zijn, van tikkende klokken, een kuch en voorbijrazend verkeer in de verte.  Van de behoefte in huiselijke kring te blijven waar alles overzichtelijk en veilig is.’ (1)

Ook al is hij of zij multiculturalist, ze houden niet echt van verandering…
Ik herinner mij de agressiviteit die Ayaan Hirsi Ali  mocht ondervinden toen zij afstand deed van de islam en systematisch kritiek begon te leveren. Nu wordt ze bestempeld als een dissidente, die bijgevolg ‘moslima’s niet vertegenwoordigt’. Niets te maken met islam dus, dat ‘statement’ kennen we ondertussen. Volgens de Syrische academicus Sadiq Jalal Al-Azm zou het veel beter zijn om ‘pal achter alle Hirsi Ali’s van deze wereld te staan, omdat zij de diversiteit binnen de islamitische wereld aanzienlijk zouden vergroten’. Meeheulen, zwevend, met moslimfundamentalisten die ‘alle moslims willen verenigen onder de sharia  is dodelijk voor de diversiteit’ (3) en impliceert niets meer dan een rampzalige alliantie gericht tégen de ‘verlichte’ moslim.

‘Everybody happy’

Het multiculturalisme,  zoals ook Machteld Zee (4) dat begrip hanteert, duidt op een morele overtuiging,  een haast sociale-intellectuele beweging die dwingend erop aandringt dat alle culturele groepen behandeld worden ‘met respect en als gelijken’: alle culturen zijn immers gelijk en culturele diversiteit is alleen maar verrijkend. Everybody happy.
Het bevreemdende is dat het dan uitsluitend over een religieuze minderheidscultuur gaat: dat religieuze blijkt namelijk de bindende factor en dat is heden ten dage in onze seculiere samenleving anno 2018 een merkwaardig anachronisme.
Ook wanneer deze ene culturele groep de gelijkheid  M/V niet erkent en afschaft, gender-apartheid  aanvaardt en seks met kinderen gedoogt, betekent dit voor de politieke elite van ‘useful infidels’ (5)  geen belemmering:  kwalijke praktijken in de minderheidscultuur moeten niet te hard worden veroordeeld. Nooit!

Psychologische schade

Bottomline: Iedereen heeft recht op zijn eigen minderheidscultuur en die moet door de meerderheid erkend worden. Dat is de eis. Het niet-erkennen van een groep mensen, die daardoor een vernederend of verachtelijk beeld van zichzelf krijgen, kan leiden tot ‘psychologische schade’, zoals de filosoof Charles Taylor dat beweerde. (6)
Dezelfde beroemde denker schreef ook dat een minderheidscultuur bewondering en respect verdient, zelfs als ze karakteristieken heeft die we moeten verafschuwen en verwerpen.
Om maar te zeggen: filosofen moet je niet altijd ernstig nemen.

‘Some groups are more equal than others’

Dankzij de eis tot almaar meer verrijkende diversiteit, verwachtte ik mij de voorbije jaren aan een resem pleidooien voor het belang van de Chinese cultuur in ons land, of het shintoïsme bij Japanse Belgen, of Jehova’s Getuigen, of Orthodoxe joden. Of pastavergiet-aanbidders, ik zeg maar wat.

De vaststelling is echter dat het uitsluitend gaat over hoofddoeken, boerkini’s, halalvoedsel, geen handen geven aan vrouwen, gescheiden zwemmen, de bouw van moskeeën, sharia, het bouwen van scheidingswanden om de segregatie mogelijk te maken, bidruimtes op de werkvloer… zoals Machteld Zee dat opsomt. Diversiteit is enkel diversiteit als het om islam en sharia-voorschriften gaat, zo lijkt het wel. Andere minderheden zijn bijgevolg bij multiculturalisten niet echt van tel, alleen de moslim-minderheid wordt gepamperd.

10%

Wetenschappelijk onderzoek wees uit (lees hier) dat 10% het omslagpunt is om een meerderheid te doen zwichten. Een radicale opvatting of een onwrikbaar geloof dat door 10% van de bevolking verdedigd wordt, zal door de meerderheid geadopteerd worden, zelfs wanneer die opvatting diametraal ingaat tegen de bestaande, heersende normen en waarden . ‘Tegenstanders trekken in toenemende mate aan het kortste eind, omdat ze moeten opboksen tegen de besmettelijkheid van tien procent onbuigzaamheid’. (7)

De bestaande normen en waarden als vaste grond onder de voet verdampen: de zwijgende meerderheid zweeft in het ijle.
Nog volgens Sietske Bergsma, verklaart deze 10%-regel ‘het gebrek aan weerstand tegenover de huidige radicale identiteitspolitiek, die in onze samenleving taal wil beheersen, straatnamen wil veranderen, beelden wil verwijderen, biologische verschillen tussen mannen en vrouwen ontkennen en de wereld naar een ideologische utopie wil vormen.’

‘Respect voor minderheden’ verwordt uiteindelijk tot een soort eenrichtingsverkeer — een valse voorstelling, een ‘framing’ van de werkelijkheid — dat eindigt in een doodlopend steegje dat politieke correctheid heet.

Maar, wat is dat dan toch, die politieke correctheid?

Ik vat het, moedig pogend, samen in één zin. De tolerantie van het intolerante, de onderwerping aan de onverdraagzaamheid, de gelatenheid, de volgzaamheid, de afwezigheid van een kritische geest, het steeds maar vergoelijken, het minimaliseren, het negeren en wegkijken van dure feiten, het eigen hoofd in de kapblok, blind.

Het accepteren van het regressieve – terug naar donkere oorlogstijden, terug naar af, de toekomst ligt achter ons — het gelijkstellen van onderdrukking, discriminatie, seksueel geweld aan ‘cultuur’, het ontkennen van de werkelijkheid, het ontkennen van de eigen sekse, de zelfvernedering van roze mutsen-feministen, het voorstellen van de multiculturele samenleving als een ‘verrijking’, het waanbeeld dat moslims onze seculiere waarden zullen overnemen, het salonfähig maken van islamfascisme.

Het zich wentelen in orwelliaanse eufemismentaal — religie van de vrede, monocultuur is diversiteit, onderdrukking is liefde -, de onnadenkendheid, de sociale controle op sociale media, het opleggen van censuur en zelfcensuur, de onderdrukking als ‘vrije keuze’ verkopen, een tegengestelde kritische visie benoemen als ’totalitaire vervolgingsideologie’,  het onmondig maken van de burger, hem/haar ‘Stasi-visioenen’ verwijten, ‘beperkte verstandelijkheid’ toekennen en vervolgens labelen als ‘trol’, islamofoob, xenofoob, racist, het heilzaam deugzaamheidsgepronk.

Het zich verliezen in oikofoob cultuurrelativisme, de Weg met Ons-gedachte,het uitgommen van christelijke symbolen, wegzetten als diversiteit, de valse retoriek van het inclusief zijn, het zwijgen en verzwijgen, de manipulatie, het kaderen van de berichtgeving binnen een afgesproken narratief, de misleiding, de realiteitscontrole,-

Het ridiculiseren van westerse normen en waarden, het gebrek aan respect voor het cultureel geheugen, de onteigening van onze beschaving, de Verlichting voorstellen als een metafoor, het beroven van ieders hogere idealen, het ongebreideld reguleren van wat men onze ‘vrijheid’ noemt, de kolonisering van onze thuislanden, het aansturen op steeds minder volkssoevereiniteit, het geleidelijk en stilletjesaan uitdoven van onze cultuur –

Het demoniseren van andersdenkenden, hen bedreigen, desnoods aanvallen en doden …

Het wordt donker in het Avondland. Straks gaat het spoken.

_____

(1) zie ook Sietske Bergsma,  The Fire Online
(2) Twitterbio @FaabXJR
(3) Machteld Zee, in haar proefschrift ‘Heilige Identiteiten, p. 196
(4) ibid. p.149
(5) Ricard Landes, From Useful Idiot to Useful Infidel: Meditation on the Folly of 21st Century “Intellectuals”.
(6) Charles Taylor, The Politics of Recognition
(7): Sietske Bergsma, TPO