Een gearrangeerd huwelijk is voor altijd miserie

The Economist had het aftreden van Albert en het aantreden van een nieuwe koning niet nodig om België te ontdekken. Ook in het verleden besteedde het gerenommeerde weekblad al aandacht aan het verdampende landje in het hart van Europa. Al in september 2007 pleitte The Economist onomwonden voor ‘a praline divorce’ (‘Time to call it a day’).

De gezaghebbende Angelsaksische stem benaderde het einde van België sindsdien zonder veel taboes of terughoudendheid. Charlemagne, de vaste column over Europese aangelegenheden, keek vorige week opnieuw naar de overzijde van het Kanaal en dat naar aanleiding van het aantreden van de nieuwe koning Philippe (The Economist hanteert de officiële naam van de verse vorst, de versie die ook ’s mans eigen voorkeur geniet).

De steller van het stukje ‘Sire, there are no Belgians: The fear and hope of Belgium’s royal succession’ spaart Philippe door te wijzen op zijn uitgebreide vorming en zijn probleemloze aantreden als zevende koning. In politieke termen is het koningshuis in België belangrijker dan waar dan ook in Europa, merkt The Economist op: ‘Though francophone at heart, a hereditary king may be the closest Belgium has to an impartial arbiter’. Die politiek is voor niemand een cadeau, want om het Belgische boeltje bij elkaar te houden zijn er voortdurende en complexe afspraken nodig: ‘deals that often defy economic and administrative logic’.

Dat België (niet voor het eerst) aan bod komt in de column over de Europese Unie is allesbehalve toeval. Charlemagne stelt vast dat België een Europa in het klein is. Maar waar die vergelijking in de mond van belgicisten vaak de lof moet zingen van een harmonieuze samenwerking tussen verschillende gemeenschappen, ziet The Economist een andere gelijkenis: een rijk ‘Germaans’ Noorden dat een arm ‘Latijns’ Zuiden moet onderhouden. En net zoals in Europa gaat dat gepaard met strubbelingen: ‘The people of Belgium, like those of the euro zone, are trapped in an unhappy arranged royal marriage’. Het is The Economist natuurlijk niet ontgaan dat Europa een prominente plaats kreeg bij de eedaflegging van Philippe: de voorzitter van de Europese commissie als enige buitenlandse gast, het spelen van de Europese hymne en de lofuitingen voor de EU in de eerste toespraak van de nieuwe koning. Bij die toespraak knelt het schoentje. The Economist wijst er op dat er ernstige contradicties schuilgaan in de woorden van Philippe. Want als het de nieuwe koning menens is met zijn engagementen ten opzichte van enerzijds de deelstaten van zijn land en anderzijds het overkoepelende Europese geheel, dan degradeert hij zijn land op termijn tot niets meer dan een vlag en een kroon. Wat is het nu eigenlijk? ‘Leve de deelstaten en leve Europa’? Of ‘Leve België’? Die zaken staan haaks op elkaar. Ondertussen, stelt The Economist vast, strompelt België maar wat verder.

Andermaal toont het invloedrijke opinieblad zich een scherp observator van de Belgische realiteit. Toch sloop er één foutje in de tekst, namelijk in de zin waarin beweerd wordt dat de Brabançonne gezongen werd bij de troonsbestijging van Philippe. In realiteit weerklonk in het halfrond van de Kamer enkel een instrumentale versie. Een gezongen versie had immers een keuze voor hetzij de Nederlandstalige hetzij de Franstalige variant gevergd. Zo sterk is dat nieuwe België nu ook weer niet.

NOOT:

Het mag toch wel verwonderen dat het artikel niet werd opgepikt door de Vlaamse media. Alleen De Morgen besteedde er in een miniem stukje aandacht aan en zag de essentie van het artikel zowaar in de vaststelling dat er op de kroningsdag toch Belgen bleken te bestaan.

Het nieuws over de troonopvolging werd hier aangekondigd als internationaal voorpaginanieuws, wat het uiteraard niet was. Dit kritisch stukje Britse journalistiek verdiende toch wel enige aandacht. 

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>