Federation Wallo-Brux als verzekering voor België

Magnette construeert zijn stukjes en redeneringen steeds op een gelijkaardige manier. Dit wordt goed zichtbaar voor wie de verzameling columns naast elkaar legt. Vooreerst is er de wederkerende naamsnoeverij. Joseph Stiglitz, Stefan Zweig, Arend Lijphart, Alexis de Tocqueville, Robert Venture … allemaal komen ze aan bod. Daarnaast vallen ook de vele vergelijkingen en illustraties uit het buitenland op. De voorbeelden die de PS’er gebruikt, overtuigen echter niet altijd. op 2 oktober 2012 lezen we: ‘Buitenlanders vinden het fascinerend dat wij bijna twee jaar zonder regering hebben overleefd. De “Belgian touch” is tegenwoordig zelfs in de mode’. De internationale financiële markten dachten daar de afgelopen jaren toch iets anders over.

Soms gebeurt het dat uitgerekend de vergelijking die Magnette aanwendt om zijn argument kracht bij te zetten eerder negatief uitpakt. Zo roept hij in zijn stuk van 11 december 2012 op tot het sluiten van meer compromissen in de Belgische politiek. Nederland wordt in deze column een land genoemd dat de kunst van het compromis verstaat. Dat onze Noorderburen gedurende het laatste decennium meermaals vervroegd naar de stembus trokken en niet minder dan zes kabinetten de revue zagen passeren, wordt door Magnette buiten beschouwing gelaten. De elementen die de PS’er gebruikt om zijn redeneringen kracht bij te zetten missen soms hun doel en overtuigen bijgevolg maar matig.

In verscheidene van zijn columns staat de EU centraal. Dit hoeft niet te verbazen aangezien Paul Magnette aan de ULB een doctoraat in de politieke wetenschappen behaalde met een dissertatie over burgerschap binnen Europa. In de weken dat de stukjes gewijd zijn aan de Belgische politiek wordt selectiever te werk gegaan. Met geen woord wordt gerept over het beleid van de federale regering van Di Rupo. Wel heeft Magnette een uitgesproken mening over de Belgische staatsstructuur. Brussel dient zonder aarzelen een volwaardig gewest te worden.

Wie dacht dat dit dan meteen ook het einde van de negentien gemeenten zou betekenen komt bedrogen uit. In de columns wordt enkel gesproken over ‘het beter coördineren’ van deze gemeenten. Magnette vindt voorts dat de federatie Wallo-Brux niet als een provocatie dient te worden beschouwd. Volgens hem is er immers een subjectieve solidariteit op het vlak van cultuur tussen deze twee regio’s. Voor Vlaanderen zit er niets anders op dan deze federatie te erkennen. Op de koop toe sluit de PS-politicus een Vlaamse onafhankelijkheid a priori uit. Wallonië en Brussel kunnen zich immers ‘de luxe veroorloven om te beletten dat Vlaanderen (…) lid zou worden van de Europese Unie’. De Waalse socialist komt in de stukken waarin hij de toekomstige staatsstructuur van België uiteenzet uiterst zelfverzekerd en assertief over.

Voorts neemt Magnette het De Wever en de N-VA in meerdere columns kwalijk dat zij al vanaf de lokale verkiezingen gefocust zijn op 2014. Uit een interview met De Standaard (09 maart) blijkt dat de PS-voorzitter zelf echter als geen ander bezig is met de komende verkiezingen: ‘Het enige wat nu telt voor mij, is de partij heroriënteren in dit moeilijke politieke landschap en ons voorbereiden op de campagne van 2014.’ Hoe het ook zij, de PS’er heeft aan de verkiezingen in Antwerpen slechte herinneringen overgehouden: ‘De “mars op Antwerpen” (…) heeft ons doen huiveren. Zelfs mensen zoals ik. (…) Het leek verontrustend vertrouwd voor wie zijn geschiedenis kent.’ Magnette maakt met deze laatste zin een gelijksoortige allusie als Daniël Termont en Eric Corijn.

Interessant in het bovenstaande citaat is het gebruik van het woord ‘ons’, wat gezien de context sloeg op alle Franstaligen. Dit is tekenend voor de columns van Magnette. De ene week zit hij in de rol van Franstalige, de volgende keer neemt hij de gedaante aan van staatsman, dan weer bekijkt hij de zaken vanuit zijn achtergrond als academicus. Mogelijk verklaart dit het gebrek aan samenhang en de tegenstrijdigheden die opduiken in de stukken van Paul Magnette.