Groenestroomcertificaten: ‘Belastingen voor het volk, een gouden grabbelton voor superrijke groene industriëlen’

De vorige regering werd door sp.a, Groen, PVDA en Vlaams Belang aangevallen voor de asociale stijging van uw elektriciteitsfactuur.. Vreemd dat sp.a en Groen dat deden, want zij zijn hoofdzakelijk verantwoordelijk voor die stijging. Zij drongen begin deze eeuw hard aan bij hun regeringspartners voor de invoering van die groenestroomcertificaten. De huidige stijging van de elektriciteitsfactuur en deze in het recente verleden zijn offers aan het groene orakel, offers aan de miljardairs van de groene industrie. Kansarmen lijden onder het zware juk van de stijging van hun elektriciteitsfactuur, want de groene god is kennelijk belangrijker dan de miserie van het volk. Maar ook CD&V, N-VA en Open VLD gaan niet vrijuit. Ook zij hebben begin deze eeuw de asociale groenestroomcertificaten mee ingevoerd en gesteund.

De Vande Lanotte-taks: de grote groenestroomroof op onze portemonnee

Naar aanleiding van het protocol van Kyoto werd een streefcijfer inzake het aandeel uit hernieuwbare bronnen geproduceerde energie vastgelegd. De EU richtlijn 2001/77/EG betreffende de bevordering van elektriciteitsopwekking uit hernieuwbare energiebronnen schetst in punt 14 van de overwegende feiten de diverse mogelijkheden om het Kyotodoel te bereiken:

‘De lidstaten hanteren verschillende vormen van steunverlening voor hernieuwbare energiebronnen op nationaal niveau, waaronder groene stroomcertificaten, investeringssteun, belastingvrijstelling of verlaging, terugbetaling van belastingen directe prijssteun. Een belangrijk middel om het doel van deze richtlijn te verwezenlijken is het garanderen van de goede werking van deze regelingen zolang er geen communautair raamwerk is, teneinde het vertrouwen van de investeerders te behouden.’

De paarse regering kon begin deze eeuw dus kiezen voor fiscale stimuli, subsidies via investeringssteun of groenestroomcertificaten (GSC). Insiders bevestigen mij dat liberalen, christendemocraten en Vlaams nationalisten toen onder socialistische (lees van Johan Vande Lanotte) en groene druk werd gekozen voor het systeem van de GSC’s. Nochtans alle andere systemen waren makkelijker beheersbaar en zouden de bevolking niet raken via een stijging van de elektriciteitsfactuur. De Vande Lanotte-taks was  geboren. Johan Vande Lanotte trad toen op als verdoken lobbyist voor de groene pauzen, lobbywerk dat hij enkele jaren later beloond zag met een keizerlijk loon en andere voordelen als voorzitter van Electrawinds nv  ̶  die massaal grabbelde in de subsidieton van de groenestroomcertificaten.

GSC’s zijn in de feiten een verplichte solidariteit, verplichte steun aan rijke groenestroom-multinationals. Verplicht omdat we er met zijn allen niet aan kunnen ontsnappen. We verbruiken in onze huidige maatschappij immers allemaal elektriciteit. Verplichte solidariteitsbijdragen zijn een eufemisme voor belastingen. Vandaag vraagt de kansarme Vlaming zich af waarom hij de goedkopere elektriciteit van zijn buur met zonnepanelen moet financieren, terwijl hijzelf nauwelijks zijn elektriciteitsfactuur kan betalen. Waarom moet Jan-met-de-pet de grote winsten ophoesten voor offshore en onshore windmolenparken, terwijl hij naar de voedselbank moet om zijn gezin eten te kunnen geven.

Windfall profits voor groene oligarchen

De Vande Lanotte-taks treft iedereen in Vlaanderen hard. Tussen 2007 en 2013 steeg door de groenestroomcertificaten de prijs van onze totale elektriciteitsfactuur aan de eindverbruiker per jaar gemiddeld met 42,97% voor een huishoudelijke klant. In absolute cijfers betekent dit 215,46 EUR. Daar is de laatste zes jaar is nog eens ongeveer hetzelfde bijgekomen. De regeringen Leterme, Di Rupo en Michel reden wat dat betreft eenzelfde rit.

De Vlaamse subsidies werden aangepast maar groene bedrijven zoals bijvoorbeeld Zon aan zee nv (opgericht door Johan Vande Lanotte himself), die nog onder het oude regime vallen, strijken 450 euro per certificaat op wat jaarlijks +/- 1,5 miljoen euro in de lade brengt. De federale groenestroomcertificaten gaan dan weer voornamelijk naar offshore windmolenbedrijven die overgesubsidieerd worden en massaal zogenaamde windfall profits opstrijken, what’s in a name. In vergelijking krijgen de Belgische windmolenparken, per park, gemiddeld 1 miljard euro meer subsidies dan de Nederlandse parken. Sterker nog in Nederland en Denemarken worden momenteel zelfs aanbestedingen uitgeschreven voor de bouw van windmolenparken zonder subsidie. In België blijft men de nieuwe parken op eenzelfde manier subsidiëren en blijven de energieboeren in België superwinsten opstrijken.

C-Power (Deme/Nuhma), het eerste windmolenpark in de Belgische Noordzee haalde tussen 2009 en 2018 een omzet van 1 miljard euro (€ 1.011.201.419). Deze omzet werd gerealiseerd door het ontvangen van 692 miljoen euro (€ 692.830.936 ) subsidies en 317 miljoen euro (€ 317.143.129) uit de verkoop van elektriciteit. Belwind (Colruyt/Sumitomo) haalde tussen 2011 en 2018 een omzet van 616 miljoen euro(€ 616.243.413). Deze omzet werd gerealiseerd door het ontvangen van 437 miljoen euro (€ 437.300.035) subsidies en 178 miljoen euro (€ 178.725.158) uit de verkoop van elektriciteit. Mochten cafébazen op dezelfde manier gesubsidieerd worden dan zouden ze 5 euro subsidie ontvangen per pint van 2 euro die ze verkopen.

Sinds 2013 betaalde Belwind 21 miljoen euro dividenden uit aan zijn aandeelhouders. Bedrijven zoals Colruyt strijken met hun windmolenparken (of participatie erin) jaarlijks +/- 100 miljoen euro groenestroomcertificaten op die wij via onze elektriciteitsfactuur moeten betalen. Intussen vluchtte Colruyt naar Luxemburg en betaalt daar amper 5000 euro belastingen op 87 miljoen euro winst.

En de boer die ploegde voor, terwijl de groene portefeuilles van rijke industriëlen aandikken.

We werden driemaal bestolen en tweemaal opgelicht

Door de stijging van de elektriciteitsfactuur betaalt Jan-met- de-pet driemaal voor de groenestroomcertificaten:

1.      Via de stijging van zijn eigen elektriciteitsfactuur

2.      Via de stijging van belastingen op 3 niveaus (Vlaams, Federaal, Lokaal) ingegeven door de stijging van de energiekost voor de overheid. (Een studie van de High Level Group Chemie en Life Sciences wees in 2009 uit dat bij een ongewijzigd subsidiebeleid Infrabel, beheerder van het Belgische spoorwegnet, in 2030 18 miljoen euro per jaar meer zou betalen op hun energiefactuur dan vandaag en dit enkel en alleen als gevolg van de kostprijs van de groenestroomcertificaten van de offshore windmolens.)

3.      Door de stijging van de consumptieprijzen omdat de werkingskosten van bedrijven en kmo’s spectaculair stijgen door de duurdere elektriciteitsfactuur.

Tussen 2012 en 2015, toevallig tot net na de verkiezingen, verbood Johan Vande Lanotte tijdelijk de doorrekening van de groenestroomcertificaten via onze elektriciteitsfactuur. Een electorale zwendel van formaat. Volgens een studie van de SERV stapelde zich bij de netbeheerders daardoor een bedrag van 2 miljard euro op die na de verkiezingen nog aan de elektriciteitsverbruiker moest doorgerekend worden.

Ook de Btw-verlaging die de regering Di Rupo in april 2014 invoerde was een verkiezingsoplichting van de hand van Johan Vande Lanotte. Het resulteerde amper in een daling van 100 euro per jaar voor een gemiddeld gezin, maar werd het grootste campagnetool van Crombez & Vande Lanotte. De tijdelijk Btw-verlaging van 18 maanden werd ingevoerd kort voor de verkiezingen. Een vals cadeau want deze daling van belastinginkomsten moest later gecompenseerd worden.

Stop de aanslag op de elektriciteitsfactuur.

Nadat we ons ongeveer 12 jaar blauw betalen aan deze groenestroomcertificaten zeggen nagenoeg alle Vlaamse partijen nu dat het genoeg is geweest en dat die belasting niet thuis hoort op onze energiefactuur. Maar excuses aan de bevolking voor die asociale belasting hoor ik nergens. We moeten de aanslag op onze elektriciteitsfactuur onmiddellijk stoppen, en de overheid heeft daar alle troeven voor in handen. We moeten onmiddellijk de groenestroomcertificaten aan bedrijven terugschroeven, afschaffen of met taksen compenseren en zo onze elektriciteitsfactuur ontlasten van taksen die daar niet thuishoren.

Ik ben geen tegenstander van groene stroom, maar ik ben het wel beu om me blauw te betalen voor de jackpot van enkele superrijke groene industriëlen.