Het mooie van de Vlaamse feestdag

11 juli is voorbij, de grote woorden zijn uitgesproken, de leeuwenvlaggen mogen weer de kast in, tenzij er nog eens een koers passeert. De meeste aandacht ging alweer naar triviale zaken als het belang van symbolen, de al dan niet historische impact van de Guldensporenslag en een onhandige uitspraak van de Vlaamse minister-president.

Maar weet u wat zo mooi is aan 11 juli?

Nee, niet de obligate grote, gevleugelde redevoeringen aan allerlei historische monumenten, die ons herinneren aan een roemrijk, doch zeer ver verleden.

Niet de zinloze discussies die daar dan op volgen over de zin en onzin van nationalistische romantiek.

Niet de stoere strijdvaardige uitspraken over taal- en andere grenzen, waar op gespuwd wordt.

Niet het gejammer over gekaapte symbolen en de gêne om voor je Vlaming-zijn uit te komen.

Niet de bijeenkomsten waar alleen maar, en almaar minder, gelijkgestemde Vlaams-nationalisten samen komen.

Niet de voorbarige en ietwat hooghartige conclusies die daar uit getrokken worden wat Vlaamsgezindheid betreft.

Nee, wat zo mooi is aan 11 juli, is dat het een dag is waarop al wie zich iets of wat Vlaming voelt, dat even kan laten zien.

Waarop ook wie zich nooit de vraag stelt of hij/zij nu Vlaming is of niet, toch de straat opkomt om mee te vieren.

Waarop je op die talrijke festiviteiten met mensen van allerlei slag en afkomst aan de praat kan geraken.

Waarop je die mensen kan tonen dat Vlaanderen meer is dan alleen maar wapperende leeuwenvlaggen en stoere uitspraken.

Waarop je samen feest viert en toont dat gastvrijheid en gemoedelijkheid wel degelijk sterke Vlaamse eigenschappen zijn.

Waarop duidelijk wordt dat er wel degelijk een draagvlak bestaat voor meer Vlaanderen, maar dan een Vlaanderen dat al die mooie eigenschappen onderstreept en in de verf zet.

Tussen de gêne van Kristof Calvo en het spuwen van Bourgeois ligt een uitgebreid en veelkleurig palet aan Vlaamsgezindheid. Dat betekent dat er een enorm terrein braak ligt voor dat brede concept ‘Vlaanderen’, klaar om bewerkt en geoogst te worden. Wat we missen, is een aantrekkelijk verhaal, een verhaal waar iedereen die in Vlaanderen woont en leeft zich achter kan scharen.

Zullen we daar eens werk van maken tegen 11 juli 2017?