Open Vld en haar waan van de dag

Amper 2 maanden geleden stelde minister-in-lopende-zaken van Financiën en Ontwikkelingssamenwerking Alexander De Croo zijn boek voor: De Eeuw van de Vrouw, of hoe feminisme ook mannen bevrijdt. Ik vond het een leuke titel. Maar daar hield het verder bij op. Ik fronste toch even: is feminisme ook ontwikkelingssamenwerking?

https://twitter.com/alexanderdecroo/status/1116217046478589952

Genderequality

De Croo houdt een pleidooi voor genderequality… dat klinkt alvast hip. ‘De toekomst is bezig en ze is vrouwelijk’, schrijven ze bij Uitgeverij Polis. ‘Vrouwen en hun rechten vormen de sleutel tot de vooruitgang. Wij denken in Europa nogal snel dat we onze zaken goed geregeld hebben. Het is de rest van de wereld die een probleem heeft. Maar dat is lang niet zo. En dat moet beter. Mede door zijn werk heeft Alexander De Croo ondervonden dat de rol van de vrouw wereldwijd, dus ook bij ons, met te weinig ambitie en te veel vooroordelen wordt ingevuld. Hij houdt in De eeuw van de vrouw  een gloedvol pleidooi voor de volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen.’ 

Tot zover de promo-tekst. Verder lezen hoefde voor mij niet. Want tussen droom en daad staan wetten in de weg. En praktische bezwaren. Eén van die bezwaren is de partij.

Open Vlaams Liberaal en Democraat

De Croo is alvast niet te beroerd om zijn eigen vooroordelen en het eigen niet consequent gedrag toe te geven. Dat siert hem. Tegelijk is hij lid van een politiek partij, die zich ‘Open en Vlaams en Liberaal en Democraat noemt’. Een mond vol en dat wekt meteen wantrouwen. Een politiek partij moet postjes verwerven voor haar mandatarissen en dan zijn lovende doelstellingen snel weg. En ‘Open’ blijkt dan snel het sluiten van de gelederen. 

Bijvoorbeeld: ondanks vrouwelijke tegenkandidaten (Valerie Van Peel en Tinne Vanderstraeten, die zich uiteindelijk terugtrok), koos 2/3 van de parlementsleden voor ouwe getrouwe Patrick Dewael als nieuwe (tijdelijke) Kamervoorzitter. Feminisme, gelijke kansen, gender equality… leuk volgens Open VLD, maar niet voor ons federaal parlement.

Seksisme

Vervelend daarbovenop is dat Dewael niet onbesproken is. De haatvolle speech die Dewael in het parlement afvuurde richting Peter De Roover (N-VA) tijdens de Marrakechdiscussies in het parlement, was ongezien. Over Valerie Van Peel zei hij recent dat ‘van jonge krokodillen handtassen gemaakt worden’. Een quote die hij recycleerde: de oorspronkelijke uitspraak jaren geleden was van Decroo sr., ook al een ‘liberaal’. Ik kan daar best (een beetje uit medelijden) om glimlachen, maar het blijft denigrerend.

Tegen CD&V kamerlid Katrien Partyka overtrof Dewael zichzelf jaren geleden  met de gevleugelde woorden: ‘Het is goed dat u af en toe op de knieën ligt, maar ik zou dat toch voor een andere gelegenheid voorbehouden’. Een laag-bij-de-grondse opmerking, ‘denigrerend, insinuerend, kwetsend en seksistisch’ – volgens Vrouw en Maatschappij. Je verwacht van die man dat hij in de uitoefening van zijn job bezig is met politiek en niet met seks.  Maar blijkt: ik ben naïef. Mannen! Oh boy!

Het is dan ook ironisch dat zo’n man De Eeuw van de Vrouw-gedachte,  het bewust feminisme (zoals De Croo dat noemt) verder moet uitdragen in het federaal parlement. De blijdschap die partijvoorzitster Gwendolyn Rutten (een vrouw!) etaleerde in haar tweet (‘PDW verkozen met 2/3!!!’) was gênant.

Sense of urgency

Spelletjes blijken in dit land de politiek overheersen. Zo gaan de geruchten dat Dewael verkozen werd om te beletten dat het Vlaams Belang een ongewenste positie zou verwerven. Bij zo’n Kamervoorzitter horen ook 3 ondervoorzitters, die gekozen worden uit de drie grootste fracties.  Mocht de Kamervoorzitter uit een van deze drie grootste fracties komen – bijvoorbeeld N-VA’ster Valerie Van Peel – heeft de vierde grootste fractie het recht iemand uit hun rangen voor te dragen. Dat is dan het Vlaams Belang. Door de verkiezing van Dewael viel die mogelijkheid dus meteen weg: geen Vlaams Belanger als ondervoorzitter!

Dezelfde sense of urgency  zagen we ook bij Denis Ducarme die tijdens de hele parlementaire zitting zijn rug keerde naar ‘Vlaams Belangers’ naast hem. Of een Dewael die de eedaflegging – bij wijze van creatieve uitzondering – vanop eigen stoel organiseerde, zodat een Vlaams Belanger hem niet kon flankeren. Kinderspelletjes zijn eigen aan de Belgische politiek.  Meewarigheid is politici hun deel.

Glazen plafond

Toch blijf ik me afvragen, hoe zo’n De Croo zich moet voelen: zijn partij Open Vld (en overigens ook alle andere traditionele partijen) zijn nu duidelijke de bouwers, de handhavers van het glazen plafond. ‘Gewoon doen’, en dat deden ze dus: een vrouwelijke kandidate opzij schuiven en een oude dino voorstellen als nieuwe parlementaire hamertjeschef. Genderequality... het blijft maar een woord. De Eeuw van de Vrouw is een lachertje. Sorry Alexander, alle geloofwaardigheid weg!

Plaatsvervangende schaamte is wat mij rest.