Schaduwpremier
De rol van BDWs leven
De poppenspeler, de marionettenmeester, de onzichtbare hand, de kwade genius achter de schermen, de zetbaas, de keizer van de Wetstraat. Allemaal omschrijvingen die u de komende jaren zal lezen over Bart De Wever, de man die officieel geen premier is.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementHet is dat de rol hem zo goed afgaat. Bart De Wever – getergde blik, afwachtende houding, geen glimlach – lijkt geboren om een boosaardig meesterbrein te vertolken. Zoals elke andere commedia dell’arte teert de Belgische politiek op vaste typetjes. Jean-Luc Dehaene was de loodgieter, Yves Leterme de notaris, Michel Daerden de harlekijn en Bart De Wever zal de kwade genius achter de schermen zijn. Als de N-VA-voorzitter zich na de vorming van de federale regering zonder ministerpost terugtrekt in vesting Antwerpen, zal hij door oppositie en journalisten worden weggezet als de schaduwpremier. In de scherpste commentaren zal Charles Michel niet meer zijn dan de gerant die in Brussel de winkel openhoudt namens de chef in Antwerpen.
Wat een geweldig décor ook, dat Schoon Verdiep in Antwerpen. Die zware, barokke stijl, die donkere lambrisering, die tronen van stoelen. Probeert u zich een beeld te vormen van het klassieke ‘achterkamertje’, waar gekostumeerde heren in alle discretie het land besturen – het donkere kantoor van burgemeester De Wever zal aardig in de buurt komen. De hele beeldtaal klopt: De Wever ademt kille berekening en macht. Het zal met name de PS weinig moeite kosten om De Wever af te schilderen als de echte chef van de federale regering. In Franstalig België is De Wever een heel handig afschrikmiddel: een aardig deel van de publieke opinie ziet hem als de wereldlijke plaatsvervanger van de duivel. Niet voor niets gebruikt het partijaccount van de PS op Twitter nu al consequent de omschrijving ‘#MRNVA’. Niet de concrete plannen van de Zweedse coalitie beschadigen de Franstalige liberalen: dat doet de eenvoudige associotie met N-VA en BDW.
De cartoonist Erik Meynen – de meest invloedrijke politieke commentator van dit land – heeft al lang begrepen welke kapstok hij de komende jaren kan gebruiken om De Wever neer te zetten. Al dagen schreeuwt de getekende De Wever op de tweede bladzijde van Het Laatste Nieuws over “zijn” regering. De cartoons worden gretig overgenomen door (Franstalige) opposanten, zelfs de PS verspreidde er al eentje via sociale media – wat vrij ongewoon is. Ook in de uitgesponnen analyses van de ‘echte’ Wetstraatjournalisten wordt het een vast patroon: De Wever die als onbewogen beweger het spel bepaalt. Wie de duizenden artikels over De Wever na de voorbije jaren grondig beu is, heeft pech. Ook de komende jaren meer van dat, maar bij deze is de grondtoon toch al een beetje samengevat.
Daniël Walraeve (1988) is het pseudoniem van een brave historicus die eigenlijk maar één onhebbelijk trekje heeft: hij is een onverbeterlijke consument van traditionele media. Elke dag leest hij zowat alle kranten en elke dag wordt hij dan weer vreselijk boos om een of ander editoriaal of ander naïef opiniestuk. Hij kan er zelf echt niets aan doen, tenzij er af en toe een stukje over plegen voor Doorbraak. Stokpaardjes zijn ideologie, identiteit en samenleven.
Met een communautaire campagne graaft De Wever zijn eigen graf. Dat vertikt hij.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.
