Unia fait la farce

Als een rechtbank eindelijk één van de vele jodenhaters in Vlaanderen veroordeelt, dan zijn ze bij Unia stiekem teleurgesteld en worden er interne mails gestuurd over de ‘kromspraak‘, die in beroep toch hopelijk weer wordt rechtgezet. 

Als een 19-jarige schone uit Brugge op Instagram een ‘foute’ emoticon gebruikt in een reactie op een vriend, dan staat Unia klaar om de pasverkozen Miss België met pek en veren in te smeren, een dossier te openen en een heel proces in de media te voeren.

Als moslims en joden het privilege eisen om dieren onverdoofd te kelen, tegen de algemene regelgeving en tegen de wensen van een overweldigende meerderheid van de Vlamingen in, dan is er Unia om dat religieuze voorrecht met hand en tand te verdedigen. 

Als extremistische moslimbruiden weigeren om een mannelijke schepen de hand te schudden bij de huwelijksceremonie, ook al is die schepen de vertegenwoordiger van onze seculiere samenleving, dan is er Unia om deze middeleeuwse bekrompenheid goed te praten.

Als de vrijheid van (islamitische) godsdienst afgewogen moet worden tegen de gelijkheid tussen man en vrouw, zoals in de debatten over gescheiden zwemmen en burkini’s in openbare zwembaden, dan is er Unia om godsdienst boven gelijkheid te plaatsen. 

Als er eens een moedige wetenschapper is die de bedreigingen binnen de islam benoemt en zijn standpunt onderbouwt met academisch onderzoek, dan is er Unia om deze professor in een tweet weer af te serveren en weg te zetten als een ordinaire racist. 

Als het Europees Hof van Justitie bevestigt dat werkgevers het recht hebben om werknemers te ontslaan als ze vasthouden aan hun hoofddoek, dan wil Unia zich daar niet bij neerleggen en zet het de juridische jihad onverminderd voort. 

Als de Vlaamse regering inspanningen doet om afspraken te maken met verhuurders over de strijd tegen discriminatie, dan publiceert Unia een handleiding om ‘racistische’ verhuurders van huizen en appartementen in de val te lokken. 

Als Islamitische Staat verschillende aanslagen begint te plegen op Europese bodem en veel mensen bang en bezorgd zijn, dan pakt Unia in maart 2016 uit met een campagne die zegt “Belgen willen zich niet aanpassen”. 

Als een vriendelijke weerman de kijkers van RTBF niet alleen waarschuwt voor koolstofmonoxiden of aanvriezende mist, maar ook voor rondtrekkende zigeuners, dan opent het onvermijdelijke Unia natuurlijk meteen een dossier tegen de man. 

Matthias Storme ziet bij Unia ‘een onderhuidse trend naar linkse kitsch’. De professor is veel te beleefd. Joachim Pohlmann omschrijft Unia nu onomfloerst als ‘een vijandige entiteit’. Maar ook dat is veel te vriendelijk voor wat Unia geworden is.

Unia krijgt miljoenen Vlaams belastinggeld om te pleiten tegen onze beschaving. De boodschap van deze gesubsidieerde gedachtepolitie is altijd dezelfde: Vlaanderen is zowat het meest racistische land ter wereld. Zoals toen het VRT-sensatieprogramma ‘Pano’ de gemeente Tremelo probeerde voor te stellen als een achterlijk gat, omdat de lokale kapperszaak ten overstaan van verborgen camera’s geweigerd had om een lokmoslima te ontvangen in een afgeschermd hoekje van het kapsalon. Reactie van de woordvoerder van Unia: ‘Je ziet maar weer eens hoe hevig én alledaags racisme doordringt tot in alle hoeken en kieren’. 

Er zijn in dit land géén wijken waar allochtonen moeten vrezen voor hun fysieke welzijn. Er zijn wel te veel wijken waar vrouwen of holebi’s zeer moeten vrezen voor hun fysiek welzijn – en de boksbeugels worden heus niet bovengehaald door de ‘verzuurde Vlaming’. Unia zoekt met een vergrootglas naar blanke racisten, maar sluit de ogen voor haat, racisme en vooroordelen uit allochtone hoek. Vergelijk bijvoorbeeld de retoriek van Unia na de haatreacties die volgden op de dood van de 15-jarige Ramzi Mohamed met het gebrek aan reactie toen allochtonen uithaalden naar terreurslachtoffer Kerim Akyil, omdat die als moslim toch niet moest gaan dansen in die nachtclub.  

In de toekomst zullen bibliotheken volgeschreven worden over de zelfhaat van de Europese elite rond de millenniumwisseling. Unia zal dan kunnen dienen als een illustratieve casus: de perfecte illustratie van de weg-met-ons-mentaliteit, de oikofobie, de zelfgeseling van een Vlaanderen in verval. Het centrum is niets anders dan een instrument om in ons eigen weefsel te snijden. Het wordt bevolkt door linkse wereldverbetaars met blank schuldgevoel en geleid door een ‘progressieve’ politica. Els Keytsman zoekt al een hele carrière de contramine met rechts Vlaanderen: eerst bij Agalev/Groen, dan bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen en nu dus bij Unia.  

Europa verplicht België een instelling te onderhouden die zich bezighoudt met discriminatie. Maar er moeten toch minder masochistische manieren mogelijk zijn om te voldoen aan die vereiste?