Villa Politica wordt Villa Kakelbont

Villa Politica, het politieke programma dat live verslag uitbrengt van het vragenuurtje in de verschillende parlementen, is een vondst van parlementairen. Het idee voor het concept ontstond niet aan de Reyerslaan, maar in de commissie Media van het Vlaams parlement. De commissieleden hadden de bedoeling om de afschaffing van de aloude ‘uitzending door derden’ te compenseren met een nieuw programma dat politici een forum zou geven. Sinds het ontstaan van Villa Politica in 2002 werd het programma vaak voorgesteld als een grote vooruitgang ten opzichte van de zendtijd voor politieke partijen. Het programma zou de kijker informeren over de parlementaire werkzaamheden: de kiezer kreeg een blik achter de schermen en de hardwerkende maar nobel onbekende backbencher kreeg zijn plekje onder de zon.

De theorie achter het programma lijkt echter steeds minder overeen te stemmen met de praktijk van Villa Politica. In plaats van te focussen op de parlementaire bezigheden, lijken de programmamakers het debat in plenaire vergadering  steeds meer te beschouwen als een veredeld décor voor meer mediagenieke interviews in de wandelgangen. Wat bedoeld was als een verslag van het wetgevende werk, wordt meer en meer een excuus om politici bij de lurven te grijpen. De ploeg van Linda De Win zette aan het begin van de grote vakantie al een punt achter de reguliere uitzendingen van Villa politica, maar bracht wel nog verslag uit van de festiviteiten rond 11 juli en de onthulling van een koppel koninklijke borstbeelden in de Senaat. Nochtans werden er zowel in het Vlaamse als ook in het federale parlement in de tussentijd nog plenaire vergaderingen gehouden. Vlak voor het parlementaire reces zijn deze vergaderingen zelfs nog voller gevuld dan anders, met een federale regering die er voor de zomer nog het en ander wil doordrijven. Maar Villa politica heeft al afgehaakt, en daagt enkel nog op voor de feestjes waar toch ook veel politici rondlopen. Het zegt iets over de insteek van het programma, dat vooral geïnteresseerd lijkt in spitante quotes.

De geïnterviewde parlementsleden zijn bij voorkeur ministers of andere kopstukken – de politici die ook in alle andere programma’s opduiken – en de gespreksstof hoeft niet meer aan te sluiten bij de vragen die ondertussen worden gesteld in het parlement. Villa politica lijkt zich zelf geen onderscheid meer te maken tussen de verschillende parlementen. De laatste tijd werden de live-verslagen  vanuit het Vlaams parlement geregeld onderbroken om een federaal parlementslid aan het woord te laten. Op andere momenten werden Vlaamse parlementsleden en ministers tijdens de Vlaamse uitzending op woensdag geïnterpelleerd over discussies die zich in andere assemblees afspeelden, zoals bijvoorbeeld de eventuele uitbreiding van de euthanasiewet. Het heeft er alle schijn van dat Villa politica steeds meer de concurrentie opzoekt met nieuwsprogramma’s zoals het Journaal en Terzake. De interviewstijl van presentatrice Linda De Win lijkt er sterk op gericht de geïnterviewde politici scherpe uitspraken te ontlokken. Na elk interview wordt teruggekoppeld naar een gastcommentator in de tribunes, die alles wat de geïnterviewde wel of niet gezegd heeft nog eens in een bepaald kader schetst. Heel vaak wordt eenzelfde thema een hele uitzending lang herkauwd.

Televisieprogramma’s, zeker diegene die al meer dan een decennium op antenne zijn, evolueren onvermijdelijk. Ook Villa politica hoeft niet voor eeuwig en altijd een veredelde livestream van een plenaire zitting te zijn. Maar het parlementaire magazine heeft zijn unieke invalshoek opgegeven in een koortsachtige zoektocht naar een snedige uitspraak. De nieuwe invulling werd onmiskenbaar veel subjectiever. De focus is van verslaggeving verschoven naar opiniëring. En een concept dat eigenlijk bedoeld was om het stille parlementaire werk achter de grote krantenkoppen te tonen, is vervallen naar een zoveelste formatje dat politiek reduceert tot een boksmatch tussen steeds dezelfde gezichten die op steeds dezelfde vragen moeten komen antwoorden.

De uitzendingen door derden worden vandaag meewarig bekeken als de typische exponent van een verzuild en oubollig verleden. Maar ondanks alle denkbare en vaak terechte kritiek op deze afgevoerde zendtijd voor politieke partijen boden de uitzendingen door derden wel een grotere breuk met de reguliere programma’s dan Villa politica vandaag. Bovendien hadden de verschillende stromingen elk hun eigen uitzending, zodat vanuit een versplinterde veelzijdigheid meer objectiviteit naar voor kwam. Villa politica is meer van hetzelfde, en onevenwichtig bovendien.

De Kamer heeft ondertussen werk gemaakt van een eigen livestream, te volgen via de webstek van het parlement. Het Vlaams parlement heeft dat al langer.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>