Mikken op Vlaams Belang om N-VA te raken

Voor mezelf had ik gezworen dat ik en dat Doorbraak  niet zou meedoen aan die Twitter-journalistiek: het uitvergroten van twitterberichten van politici. Maar te gortig —of ranzig— mag het ook niet worden. Er zijn grenzen. Dus niet over Twitter, maar over wat we kunnen leren van de Twitterjournalistiek.

Als van Rooy tweet

Het is komkommertijd. Er lopen vier regeringsonderhandelingen, maar de kranten worden dunner, werden, gelukkig begon de Ronde van Frankrijk. Maar een Tweet van Sam van Rooy (Vlaams Belang) haalde alle kranten of internetkolommen.

https://twitter.com/SamvanRooy1/status/1146723080024285184

De tweet is weinig subtiel en suggereert dat van Rooy het terugkeerbeleid uit het vermaledijde Zeventigpuntenplan van het Vlaams Blok afstoft. Een terugkeerbeleid voor -niet meer zo- nieuwe Vlamingen, van verschillende generaties ver. Maar ook dat is interpretatie. De tweet werd de bron van een hele twitterstorm waarin de interpretaties nog wel wat verdergaan. Wie niet op Twitter zit zou het aan zich kunnen laten voorbijgaan, maar journalisten zijn tweeps en die moeten artikels inleveren en zo… breekt het zomeronweer uit de twitterbubbel.

Veel kranten één mening

De tweet leverde toch al zo’n zes artikels op. Drie in De Morgen, en een in De Tijd, Het Laatste Nieuws en De Standaard. Jan Segers wijdt er zijn onze opinie aan in HLN (6 juli 2019 p.2). In de kern geeft hij van Rooy gelijk. Amokmakers in zwembaden moeten geen eigen uurtjes krijgen. Wie zich niet aan de regels houdt moet aangepakt worden ‘ontzeg hen de toegang en pak hen desnoods op. Sta op je strepen. Bepaal zelf de grenzen.’ Maar dat kan en mag een Vlaams Belanger niet bedoeld hebben.

Segers schrijft, de tweet interpreterend ‘Onderweg verzuipen mag natuurlijk ook. Dat suggereert althans zijn tweet’. Dat heb ik in die tweet niet gelezen. Segers interpreteert en stoort zich vervolgens aan de interpretatie die hij zelf maakt. Of heeft hij van Rooy gebeld om zijn interpretatie te vragen? Neen, van Rooy zelf tweet dat hij dat niet bedoelt:

https://twitter.com/SamvanRooy1/status/1146769383479533569

Ranzig

Een artikel ver en het woord ‘ranzigheid’, het containerbegrip voor journalisten die vandaag over het Vlaams Belang schrijven, is nog niet gevallen. Daar maakt Wim Van de Velden in De Tijd (6 juli 2019, p.14) graag verandering in. Ook hij maakt lustig en vrij zijn eigen interpretatie van de woorden van van Rooy om hem daarvoor dan te veroordelen. Het wederwoord van van Rooy, ook van twitter zet hij simpel weg als ongeloofwaardig. Van Rooy moet bedoelen wat Van de Velden denkt, punt uit. Maar in zijn artikel mikt hij op van Rooy om zo N-VA te raken.

Van de Velden schrijft over Bart De Wever ‘zijn strategie om het gesprek aan te gaan is het Vlaams Belang mee in bad te nemen opdat de partij zich zou verbranden aan de macht. Dat is de enige manier om duidelijk te maken dat de recepten van extreemrechts niet werken. Dat is alvast wat de N-VA zelf tot scha en schande heeft moeten vaststellen op 26 mei.’ Met wat slechte wil lezen we hier dat ze bij De Tijd  vinden dat N-VA een extreemrechtse partij is. Maar wij zijn gelukkig niet van slechte wil. Maar dat De Tijd  zonder blozen pleit voor het status quo, en dat de N-VA haar verantwoordelijkheid moet nemen (lees haar programma over boord gooien en het status quo ondersteunen) dat is wel heel duidelijk.

Meer ranzigheid

Eigenlijk lezen we hetzelfde in De Standaard (vrijdag 5 juli 2019 p.9) al. In het rubriekje kreten en gefluister waar de redactie tussen neus en lippen opinieert. De framing is van in het begin duidelijk: ‘Hoeveel kan de bromance tussen de N-VA en Vlaams Belang verdragen?’ Bart Brinckman doet in dat stukje niets anders dan een deel van de twitterdiscussie weergeven, tussen Matthias Diependaele (N-VA) en Sam van Rooy en VB-voorzitter Tom Van Grieken. Hij eindigt met het al even opiniërende: ‘Voor de N-VA is alles “voor rekening van Van Rooy”. Voor de andere partijen vormt het een bevestiging van wat ze al weten.’ Ze zijn schuldig! N-VA ook, is het niet door associatie, dan op een andere manier.

In De Morgen lezen we een vermelding over een tweet die ‘deining’ veroorzaakt op vrijdag en een herhaling en toevoeging van een tweet van Dries Van Langenhove, die ontbrak nog in het hele gedoe: ‘Beste Nederlanders, in jullie media verschijnt dat ‘Belgische jongeren’ drie meisjes hebben aangerand in zwembad. Het waren Marokkanen, geen Belgen.’ Correcter ware waarschijnlijk geweest dat ze de dubbele nationaliteit hebben. Al kan niemand dat echt controleren.

De Ceulaer

Op maandag (8 juli 2019 p.4) doet ook Joël De Ceulaer zijn duit in het zakje. Hij betrekt er onmiddellijk de N-VA bij. De Ceulaer vat eerst nog eens de framing uit zijn eigen krant en die van De Standaard samen om dan Van de Velden van De Tijd op een lijn te zetten met de N-VA. De Ceulaer speelt het altijd leper dan de anderen. En uiteraard is ook De Ceulaer ervan overtuigd dat van Rooy bedoelde dat alle Belgische Marokkanen verdronken moeten worden in de Middellandse zee. Zonder discussie.

Volgens De Ceulaer duidt de tweet op diepzittende overtuigingen: ‘Wie geen stamboomvlaming is en bovendien nog moslim ook, kan er nooit bij horen en kan beter terug naar het land van herkomst – van zijn of haar grootouders, welteverstaan.’ Enkele tweets is genoeg om in hun hoofd te kunnen kijken. Wat van Rooy daar echt over denkt had hij op Doorbraak   kunnen lezen.

N-VA en Vlaams Belang één pot nat

Natuurlijk wordt niet enkel het Vlaams Belang ontmaskerd, ook de N-VA wordt ontmaskerd als enkel met woorden ‘inclusief nationalistisch’. Hij verwijst daarbij gretig naar een artikel van Philip Roose dat op Doorbraak verscheen (en ook op Knack).

Dat er moeilijke keuzes en knopen zitten in het verhaal van Vlaams Belang en N-VA, zeker in hun omgang met religie, dat kan ik onderschrijven. Maar voor De Ceulaer dient dat een doel: ‘Wat moet dat dan worden als N-VA met Vlaams Belang gaat besturen? Forza Flandria zal ranzig zijn of zal niet zijn.’ Het is een horrorscenario voor De Ceulaer, dat is duidelijk.

Status quo boven alles

De twitterrel met van Rooy was voor de neutrale journalisten in dit land dé gedroomde aanleiding om de druk op de N-VA op te voeren. N-VA moet het Vlaams Belang dumpen, ook al is het zijn enige onderhandelingsmarge in deze regeringsvorming. Met de moed der wanhoop klampen de journalisten zich vast aan hun land zoals ze het kennen, zien en willen houden. Is er nog een conservatievere beroepsgroep te vinden in dit land? Journalisten zijn dé pleitbezorgers, de profeten van het status quo geworden.

N-VA mag de kans, of zelfs misschien het kansje, die deze verkiezingsuitslag hen gaf om echt iets te veranderen niet grijpen. Vlaams Belangers zijn voor eens en altijd ranzige racisten en N-VA moet regeren met de traditionele partijen en federaal met de PS en van enige grondige politieke structurele verandering, al dan niet de naam confederalisme waardig, kan en mag geen sprake zijn. Het is een mantra die we de komende weken zullen blijven moeten aanhoren en lezen. Nog even en ik begin echt te geloven dat we een ‘regimepers’ hebben. In de diversiteit van de pers geloof ik al lang niet meer, nog minder nu ook de Tijd  meehuilt met de wolven in het bos.

Het zou wel van politieke volwassenheid getuigen moesten de VB-parlementsleden twee keer nadenken eer ze twitteren. Zeker in de komkommertijd en zeker als ze meer willen zijn dan een eeuwige oppositiepartij.