Zijn we te dom voor de EU?

Vandaag zijn de economische verschillen tussen Duitsland en zijn buren met de landen in het zuiden te groot om er eenzelfde munt te kunnen gebruiken. Het gevolg daarvan is een gigantische werkloosheid van meer dan 26 percent in Griekenland en Spanje en een economische recessie in de meeste landen van de Eurozone. We beseffen in feite onvoldoende dat de crisis een gevolg is van de invoering van de euro.

Drie voorwaarden

Drie elementen zijn absoluut noodzakelijk om de eurozone beter te laten werken. Zo moet er één sociaaleconomische politiek komen voor de hele Eurozone zodat we de economische verschillen tussen landen kunnen beperken. Daarnaast moeten regio’s die toch in de problemen raken, geld kunnen ontvangen van landen waar het beter gaat. En tenslotte is een zogenaamde ‘flexibele arbeidsmarkt’ absoluut noodzakelijk, dat wil zeggen dat werknemers zich snel moeten aanpassen aan slechte tijden door elders of voor een lager loon te gaan werken.

“Europese staatshervorming”

Als we het elke week over het zesde of de zevende staatshervorming kunnen hebben, dan moeten we toch ook eens wat tijd vinden voor die grote ‘Europese staatshervorming’. Paul De Grauwe, professor economie, bevestigde eind vorig jaar in ‘Terzake’ nog eens dat wie geen Europees land wilt, beter afscheid neemt van de euro. De gedeelde munt loslaten lijkt op dit moment (helaas) nog geen optie. Uiteindelijk wil de EU straks beslissen over de belangrijkste economische thema’s: de index, de pensioenleeftijd, de loonmatiging, de hervorming van de belastingen. Zijn we daar klaar voor?

In de buurlanden

In landen zoals Nederland woedt het publiek debat over de toekomst van de Europese integratie al langer. Er gaan petities rond waarin een referendum wordt geëist over verdere bevoegdheidsoverdrachten naar de Unie, maar ook onder politici is ‘Europa’ een belangrijk thema. De politieke partijen hebben er meestal een duidelijke visie over de toekomst van de Unie en het Nederlandse parlement volgt de grote Europese discussies van dichtbij.

Toch zijn Europese politici ook in onze buurlanden niet altijd eerlijk ten aanzien van hun kiezers. De Nederlandse minister-president Mark Rutte beweert dat een verdere overdracht van bevoegdheden naar de EU gewoonweg niet hoeft. De Duitse bondskanselier Angela Merkel zweert dat haar land niet de financiële Sinterklaas van de EU zal blijven, maar vele andere Europese leiders willen op termijn zelfs permanente geldtransfers van het noorden naar het armere zuiden.

François Hollande ten slotte, weigert de ‘sociale’ bescherming op de arbeidsmarkt af te bouwen, terwijl een arbeidsmarkt die zich vlot kan aanpassen aan de economische evoluties misschien wel de belangrijkste eigenschap van een muntunie is.

Iedereen pro-Europees?

Het is bij ons alleen duidelijk wie de meest uitgesproken voor- en tegenstanders van de Europese eenmaking zijn. De Open VLD met Guy Verhofstadt op kop wil een soort Verenigde Staten van Europa. Daartegenover staat het Vlaams Belang, dat pleit voor een losser Europees samenwerkingsverband waarin elke lidstaat terug een vetorecht en weer een eigen munt krijgt.
De andere politieke partijen blijven erg vaag over hoe zij die de toekomst van de EU zien. Ze maken er zich vanaf met de geloofsbelijdenis dat ze ‘pro-Europees’ zijn. Journalisten zijn maar al te snel tevreden met zulke holle slogans.

Wel, we geven een aanzet: ziet de N-VA het zitten om de sociaaleconomische politiek door de EU te laten leiden, wetende dat er ooit een centrumlinkse meerderheid kan zijn in de EU? Ziet de SP.A het zitten om bijvoorbeeld de automatische indexering van de lonen af te schaffen? Wil CD&V het christendemocratische subsidiariteitsbeginsel, dat een hogere overheid niet moet doen wat op een lager niveau kan, laten vallen?
Vlaamse politici, leg uw plannen eens op tafel.