Geen PS in Vlaanderen

Elke dag ontwaakt Kristiaan Peeters in een gezellige regio aan de Noordzee, waar geen PS bestaat. Kris is 51 jaar oud, christendemocratisch gezind en minister-president van beroep. Behalve kandidaat om zichzelf op te volgen is hij ook centraal boegbeeld van zijn partij, en dus tevens kandidaat-premier en kandidaat Europees Commissaris. Minister-president Peeters kampt met een slabakkende regering en tegenvallende peilingen, maar in zijn Vlaanderen is er geen PS.

In de ochtendkrant leest de MP van alles over een paar honderd Afghanen die via Affligem over Aalst naar Wetteren en Gent trekken. De Afghaanse illegalen betogen al maandenlang maar hebben nieuwe moed gevat nadat premier Elio Di Rupo zijn staatssecretaris voor Asiel en Migratie beval alle dossiers opnieuw te bekijken. Zouden die Afghanen weten dat er geen PS is in Vlaanderen?

Tijd om naar het werk te gaan. Kris Peeters stapt in zijn wachtende dienstwagen, een Mercedes, een vingerwijzing naar de uitlating van Ronnie Leten, kersvers manager van het jaar. ‘In Zweden betaal je voor een Mercedes en je krijgt een Mercedes. In België betaal je voor een Mercedes en je krijgt een Fiat.’ Dat ging over ons belasting- en sociale zekerheidssysteem, waar krijgen voor je geld en dat soort dingen, voor Walen en voor Vlamingen gelijk. Maar er is geen PS in Vlaanderen.

De chauffeur van de MP is de Kaardijkstraat nog niet uit, of er moet al vertraagd worden voor een ongeval. Op dit ochtendlijke uur is er jammer genoeg nog geen politie ter plaatse om het verkeer in goede banen te leiden. In Wallonië zou er misschien wel al een diender gestaan hebben, want het Waals Gewest heeft aanzienlijk meer politieagenten dan het Vlaamse land. Toch jammer dat er geen PS is in Vlaanderen.

Op weg naar Brussel rijdt de MP door het mooie Vlaams-Brabant, alwaar dankzij de ontdubbeling van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde Franstalige magistraten bevoegd worden voor Franstalige rechtzoekenden. Nederlandstalige magistraten zijn blijkbaar onbekwaam om objectief betrokken te zijn in Franstalige dossiers: er is nu eenmaal geen PS in Vlaanderen.

Op kantoor doorbladert Kris Peeters eerst zijn post en het oog van de minister-president valt al snel op een kwade brief uit academische hoek. Een klacht over een oud zeer: de middelen voor wetenschappelijk onderzoek  zitten verspreid over het Vlaamse én het federale niveau, alwaar staatssecretaris Philippe Courard zijn beleid niet mooi gelijkstemt met dat van de Vlaamse regering. Want er is geen PS in Vlaanderen.

De minister-president wil wat zaken bespreken met zijn kabinetsadviseurs, maar verschillende medewerkers zijn te laat op kantoor omdat hun trein vertraging had. Kris Peeters vraagt zich af waarom niet iedereen een dienstwagen heeft: er zijn toch al jaren grote problemen met de NMBS? Maar misschien wordt alles binnenkort beter want in het nieuwe directiecomité van de spoorwegen hebben trouwe PS-soldaten net weer de belangrijkste posten binnengehaald. Er zijn misschien wel stations, werkplaatsen en rollend materieel in Vlaanderen, maar toch zeker geen PS.

’s Middags staat er een werklunch gepland over de uitwerking van het interfederaal pact voor competitiviteit, werkgelegenheid en relance. ‘Extra zuurstof voor onze Vlaamse bedrijven’, noemt de MP dat altijd. Want dat is broodnodig, weet Kris Peeters, terwijl hij rond de tafel kijkt naar de gezichten van Elio Di Rupo, Rudy Demotte en Jean-Claude Marcourt. Wat een geluk dat er geen PS is in Vlaanderen.

Eigenlijk wil Kris Peeters nu een paar rondjes in het park gaan lopen – trainen voor het volgende sportevenement – maar daar staat al zijn Limburgse collega bevoegd voor Volksgezondheid in het deurgat, halverwege in een ingewikkeld verhaal over de numerus clausus, de contingentering  en de lissage. Peeters – zelf maar een eenvoudige jurist en filosoof – begrijpt het niet helemaal, maar meent toch te kunnen opmaken dat het federale gezondheidsbeleid vaak de Franstalige realiteit bedient en niet de Vlaamse – misschien omdat er geen PS is in Vlaanderen.

Dankzij een smoes en een spurtje weet de MP toch te ontsnappen aan zijn droevige collega, en Kris Peeters staat eindelijk in de Brusselse buitenlucht. Is het Brussel of een van de andere gemeenten? Peeters weet het niet: er zijn er dan ook 19, en het gewest is bestuurlijk ook al een boeltje, vol met rode baronieën. Dat moet wel betekenen dat Brussel zeker en vast Vlaanderen niet is, want in Vlaanderen – dat weet iedereen – daar is er geen PS.

Normaal gezien zou de MP zichzelf opvrolijken door een bedrijfsbezoek – de echte passie van de Vlaamse regeringsleider, zijn lust en zijn leven, is het officieel bezoeken van plaatsen, plekken en personen. Maar helaas: het bedrijf waar maanden geleden al een afspraak mee was gemaakt, is failliet gegaan – net als 12 305 andere bedrijven in 2013. Veel Vlaamse bedrijfsleiders zeuren over hoge loonlasten en zo: weten zij dan niet dat er geen PS is in Vlaanderen?

De avond valt en de MP gaat nog even spreken voor een gezelschap dames van Femma – alleen maar hopen dat er geen Arco-coöperanten in de zaal zitten. Al is Kris Peeters al blij dat er geen vragen worden gesteld over bijvoorbeeld Ethias, waar de Vlaamse regering 500 miljoen euro tegenaan smeet – een participatie waarvan, zo herinnert Kris Peeters zich, de Vlaamse minister-president al in 2008 zei dat ze tijdelijk zou zijn. Waarom moest de Vlaamse regering ook weer met geld over de brug komen? Een federale regeringspartij had de redding van Ethias aan die van Dexia gekoppeld, maar welke partij? Het waren Franstaligen, socialisten… maar nee: er is geen PS in Vlaanderen.

Uitgeput komt Kristiaan Peeters weer thuis in zijn smaakvolle en moderne woning. Een goede zaak dat het die dag eerder bewolkt was geweest, of anders had de MP ook het zonlicht moeten ontkennen. Zuchtend doet de kandidaat-senator het licht uit en probeert de slaap te vatten. Een mantra helpt altijd. Er is geen PS in Vlaanderen, er is geen PS in Vlaanderen, er zijn geen Amerikanen in Bagdad en er is geen PS in Vlaanderen.

FOTO: collage © Reporters