Over de islam, weerbare democratie en wetenschappelijke integriteit IV

In deze aflevering van Doorbraak een correspondentie tussen Paul Cliteur en Wim van Rooy naar aanleiding van de publicatie van Cliteur’s boek Populist and Islamist Challenges for International Law (American Bar Association, samen met Amos Guiora, 2019). Zij spreken over islamwetenschap, de trahison des clercs, weerbare democratie, en de Vlaamse en Nederlandse politiek die capituleert voor de islam (Van Rooy) of het jihadistisch theoterrorisme (Cliteur). Van Rooy sluit af met een brief over het ‘onderzoek’ naar extreemrechts. Van Rooy is de schrijver van de bestseller Waarover men niet spreekt(2015). Cliteur schreef samen met Dirk Verhofstadt In Naam van God: elke Dag een Aanslag (2018). Van Rooy is vrijgevestigd schrijver, Cliteur is hoogleraar aan de universiteit van Leiden en zit voor Forum voor Democratie in de Nederlandse Senaat.

Beste Wim,

Ik begin even bij jouw constatering ‘dat de weerbare democratie ziek is, in mijn ogen ongeneeslijk ziek.’ Hierboven haalde je ook de titel aan van het boek van Abdelwahab Meddeb, La maladie de l’Islam. Interessant, die ziektemetafoor. Een ziekte is een verstoring van de gezondheid. Het organisme wordt bedreigd en de vraag is of het weer gezond kan worden. Nietzsche schrijft ook voortdurend over ziekte en gezondheid en hij diagnosticeert heel wat ziekteverschijnselen in de cultuur.

Ik moet zeggen dat wanneer je naar onze cultuur kijkt, die ziektemetafoor zich onvermijdelijk opdringt. Je verwijst naar het nawoord dat ik heb geschreven bij de herpublicatie van George van den Bergh’s oratie uit 1936. Ik ga daarin uitvoerig in op de Nederlandse journalist Geert Mak. Die vergeleek, nadat Theo van Gogh was vermoord door een jihadist, Van Gogh met een nazi. Dus niet de moordenaar was een nazi, Van Gogh was een nazi. Immers, Joseph Goebbels gebruikte dezelfde filmtechniek, vond Mak, als Theo van Gogh en Ayaan Hirsi Ali hadden gedaan in hun islamkritische film Submission. Vandaar.

Theo Van Gogh is zelf een nazi

Mak is een sterauteur in Nederland. Hij krijgt prijzen uit handen van onze koningin. Onze Amsterdamse burgemeester Femke Halsema is dol op de man. Het linkse literaire establishment draagt hem op handen. Vele door de overheid gesubsidieerde stichtingen staan klaar Geert Mak met prijzen te overladen. Laat dat eens goed op je inwerken: Van Gogh, de schrijver die waarschuwt tegen het nieuwe nazisme is zelf een nazi. Althans, dat denken ze hier. Dat denken ze bij NRC Handelsblad. Dat denken ze in toonaangevende kringen, ook in het Koninklijk Huis.

Hoe moet je dat noemen? Dan dringt zich die ziektemetafoor op, naar mijn idee. Nederland is ziek. België is ziek. Frankrijk is ziek. Hoewel, daar denk ik soms wel dat men aan de beterende hand is als ik Jeanette Bougrab, Chahdortt Djavann, Caroline Fourest, Pascal Bruckner, Alain Finkielkraut, Pierre-André Taguieff, Waleed Al-Husseini, Lydia Guirous, en Zineb El Rhazoui lees. Zou 2015, begin (Charlie Hebdo) en eind (Bataclan), een wake-up call zijn geweest?

Maar Nederland is nog niet zo ver. Het land dat gidsland denkt te zijn zit nog helemaal in de mist. Bij de Algemene Politieke Beschouwingen in de Eerste Kamer op 29 oktober 2019 heb ik aan onze minister-president gevraagd of het niet eens tijd was de Pakistaanse ambassadeur te ontbieden en de mantel uit te vegen. Waarom? Omdat in Pakistan de Nederlandse vlag wordt verbrand. In Pakistan worden demonstraties georganiseerd tegen een Mohammed-Cartoonwedstrijd die de leider van de grootste oppositiefractie in de Tweede Kamer, dhr. Wilders, wilde organiseren. Wilders heeft daar inmiddels uit veiligheidsoverwegingen van afgezien. Niet omwille van zijn eigen veiligheid, want hij heeft zware bewaking. De wedstrijd is afgelast omwille van de veiligheid van anderen.

20.000 euro op het hoofd van Wilders

Niettemin heeft een Pakistaanse cricketspeler een prijs van ongeveer 20.000 euro op het hoofd van Wilders gezet. Een Pakistaanse geestelijke dreigt met dood en verderf tegen Geert Wilders persoonlijk, maar ook tegen het land dat hem onvoldoende tot de orde roept. Een Pakistaanse minister is verheugd dat de Cartoonwedstrijd is afgelast en complimenteert ons daarmee. Ook is de Nederlandse ambassadeur in Pakistan op het matje geroepen om zich te verantwoorden voor onze Cartoonwedstrijd.

Maar wilde onze minister-president de Pakistaanse ambassadeur tot de orde roepen? Nee, de premier vond dat een disproportionele maatregel. Als ik bij mijn collega’s in Den Haag aandacht vraag voor deze kwestie, zie ik dat ze emotioneel en geestelijk vanuit een hele diepe mist moeten komen. Men denkt: ‘Waar houdt die man zich toch mee bezig?’

Inmiddels heeft een Nederlandse rechter, de rechtbank Den Haag, een Pakistaanse jihadist, een zekere Junaid I., veroordeeld tot tien jaar omdat deze naar Nederland was afgereisd om Wilders, en met hem Nederland, te bestraffen voor hun blasfemie. En de Nederlandse rechter begrijpt, blijkens de motivering van de rechtbank, dat Junaid niet zielig of ziek is maar gemotiveerd door zijn overtuiging.

Niet een losgeslagen gek, maar een religieus gelovig mens

Dat laatste is van enorme betekenis: een rechterlijke instantie die begrijpt dat Junaid niet zielig is maar vroom. Hij is niet een losgeslagen gek, maar een religieus gelovig mens. En hij is bereid voor die overtuiging te doden en te sterven. Je spreekt over ‘D66 rechters’. Nou, dit was er dus niet een. En je spreekt ook over de ‘maakbaarheidsgedachte’ die meebrengt dat men denkt dat ‘een Malinese moslim of een Afghaanse tribaal hier na een korte inloopprocedure wel zal aarden en zich zal aanpassen aan onze cultuur en aan onze mores.’ Goed getypeerd trouwens. Dit is inderdaad de wereldbeschouwing van, laten we zeggen, Frans Timmermans (en Mak, maar die laten we nu even met rust). En dan is er inderdaad geen enkele noodzaak om een rem op migratie te zetten, want iedereen is welkom. Allemaal nieuwe medeburgers. Allemaal na de inloopprocedure helemaal klaar voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Althans, als extreemrechts het feestje niet komt verpesten en daar moeten we dus voor oppassen, denken al die extreemrechts-onderzoekers aan onze universiteiten. Racisme. Ziedaar het gevaar. En diegenen die in de islam, zoals jij, of in het islamisme, zoals ik, een probleem zien, dat zijn eigenlijk een beetje racisten en fascisten, want die willen maar niet begrijpen dat alle mensen gelijk zijn. Vanuit dit mentale universum is het ook volstrekt begrijpelijk dat onze Koningin een paar weken geleden Pakistan heeft bezocht. Zij deed dat in het kader van een of andere VN-functie die zij heeft.

Vanuit het perspectief van de Gutmensch volkomen logisch

Waarom was zij daar? Om de Pakistani te onderwijzen dat vrijheid van expressie boven religieuze verontwaardiging gaat? Om de Pakistaanse politici te leren dat het geen pas geeft dat ze huurmoordenaars op ons afsturen? Om uit te leggen dat wij onze vrijheid van expressie niet willen opgeven om hun sharia in ons land te laten zegevieren? Nee, onze Koningin was daar om financiële hulp aan te bieden. Vanuit het perspectief van de Gutmensch volkomen logisch. Junaid moet geholpen worden. Pakistan moet geholpen worden. Agressieve mensen zijn agressief door deprivatie. Die moeten wij helpen. Met geld. Dan houden ze vanzelf op met jihadisme en aanslagen plegen.

Nu zal jij zeggen, maar dan zijn we toch ongeneeslijk ziek? Dan zijn wij toch als het orkestje dat door blijft spelen op de Titanic? Hmm, ja en nee. Wij schrijven omdat we niet anders kunnen dan schrijven. We kunnen stoppen. Maar was het niet Camus die hierover schreef in zijn Le Mythe de Sisyphe? We rollen dus die steen maar weer omhoog.

Dit is deel vier in een vijfdelige correspondentie. Lees hier deel 1| 2| 3.