Over de islam, weerbare democratie en wetenschappelijke integriteit V

In deze aflevering van Doorbraak een correspondentie tussen Paul Cliteur en Wim van Rooy naar aanleiding van de publicatie van Cliteur’s boek Populist and Islamist Challenges for International Law (American Bar Association, samen met Amos Guiora, 2019). Zij spreken over islamwetenschap, de trahison des clercs, weerbare democratie, en de Vlaamse en Nederlandse politiek die capituleert voor de islam (Van Rooy) of het jihadistisch theoterrorisme (Cliteur). Van Rooy sluit af met een brief over het ‘onderzoek’ naar extreemrechts. Van Rooy is de schrijver van de bestseller Waarover men niet spreekt(2015). Cliteur schreef samen met Dirk Verhofstadt In Naam van God: elke Dag een Aanslag (2018). Van Rooy is vrijgevestigd schrijver, Cliteur is hoogleraar aan de universiteit van Leiden en zit voor Forum voor Democratie in de Nederlandse Senaat.

Beste Paul,

Je merkt aan het eind van je tweede brief terecht de obsessie op van de sociaalwetenschappers met ‘extreemrechts’. Voor extreemlinks hebben die jongens uiteraard geen belangstelling omdat ze zelf nagenoeg allen tot die rood-groene kring behoren. Ze zullen dat natuurlijk in alle toonaarden ontkennen, ook al zijn de (weinige) studies erover erg duidelijk: vooral de alfawetenschappen (en het tweede deel van dit laatste woord klinkt erg vleiend) zijn in het ultraprogressieve bedje ziek. De bètawetenschappers zwijgen meestal…

Gefundenes Fressen

Wie echter de laatste twee decennia de opiniemakers in de media heeft gehoord of gelezen, onder wie veel academici, haast altijd alfa’s, hoeft geen dikke studies te ondernemen om de links-progressieve signatuur te herkennen in nagenoeg alle bijdragen. Ik zou denken dat de sociologie of communicatiewetenschappen zulke opiniestudies als gefundenes Fressen  zouden zien, maar die gedachte komt alleen in dromen voor. Links heeft veel meer vermoorde mensen en aanslagen op de vrijheid van meningsuiting op zijn geweten dan rechts, maar dat is helaas een ongelukkige bijkomstigheid.

Het is vandaag niet anders met het islamogauchisme en het verharmlosen  van alle slachtoffers van de jihad. En opmerkelijk: er zijn veel meer intellectuelen die zowel in de negentiende als de eeuw erna, en tot vandaag, het links-totalitaire gedachtegoed aanhingen dan rechtse. Er waren bijvoorbeeld in de VS vanaf ongeveer 1920 tot 1950 nauwelijks intellectuelen die niet op zijn minst fellow traveller  waren van het communisme, zoals ze dat nu zijn van een ander totalitair systeem: de islam.

Een nieuw soort communisme

Geen wonder ook dat academici in de alfabranche vooral een nieuw soort communisme aanhangen, de klimaatreligie, waarbij de hele maatschappij op de schop moet en als het ware de nieuwe mens moet voortbrengen die dan geregisseerd wordt vanuit de mentale martelkamers van de gedachtepolitie. Links houdt van kerken, en wie daarover meer wil weten, die raad ik Michail Ryklin’s Kommunismus als Religion. Die Intellektuellen und die Oktoberrevolution  (2008) gretig aan.

De nazaten van ’68 (de postmoderne snowflakes) achten hun denken zelf academisch en onbevooroordeeld, maar eigenlijk zijn ze stiekem op een moreel krukje geklommen waarop ze toeteren dat alles wat niet denkt zoals zij fascistisch en populistisch en racistisch is. In navolging van vadertje Stalin noemen ze bijna alles fascistisch, hét modewoord onder die tiran. Vertel je een seksistische mop: fascistisch! Zeg je dat de islam een crimineel systeem is: fascistisch! Hou je vol dat Wilders onze democratie wil beschermen: fascistisch! Merk je op dat bootvluchtelingen niet zomaar slachtoffers zijn: fascistisch! Wie meent dat vele allochtonen aan ‘welvaartstoerisme en -exploitatie’ doen, aan een eigentijdse vorm van jizya: fascistisch! Stel je verhoudingsgewijs meer criminaliteit vast bij allochtonen: fascistisch! Zegt een halve clown als plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs iets naars over vrouwen, dan is hij seksist, vaak een andere naam voor fascist (altijd mannelijk).

De Black Bloc  van de academische wereld

En zijn er dan plots een paar idioten die de arm hitleriaans gestrekt houden, zoals onlangs in het folterkamp van Breendonk, dan komen die alfa’s klaar met een intellectueel mindblowing orgasm, want het fascisme staat voor de deur en zelf kunnen ze dan immers niet paraat genoeg staan! Ze worden er zelfs opgewonden van. Waarbij hun antifascisme in fascisme muteert en zij eigenlijk de unheimische intellectuele Black Bloc  zijn van de academische wereld. Zo kom je natuurlijk tot de obscene conclusie dat alle Vlamingen eigenlijk fascisten zijn, een stelling van de wat in het eigen hoofd verloren gelopen hoofdredacteur van Knack, de Bert Anciaux van dat magazine.

Men vertelt er ook nooit bij dat tovaritsj Stalin het woord ‘fascisme’ overal ingang kon doen vinden omdat hij het begrip nationaalsocialisme niet graag gebruikte: in die ideologie immers kwam het woord socialisme voor; het Duitse socialisme was voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog vaak ook nogal onversneden imperialistisch…. Vanaf de jaren dertig van de twintigste eeuw was in de ogen van psychopaat Stalin iedereen die niet stalinistisch was fascistisch. Vandaag is dat niet anders: wie niet denkt zoals de Blommaerts, de Corijns of de Bremsen bij ons, de Chomsky’s en Howard Zinns in de VS, en de Cas Muddes of Wilhelm Schinkels bij jullie (om slechts die zeven neostalinistische archetypes te noemen) is dus een fascist.

Postmoderne goochelaar

Er is dus zo’n jongen, Cas Mudde genaamd, die er zijn levenswerk van maakt op populisten te jagen en die weleens heeft gezegd – het is authentiek wat ik hier schrijf – dat de Nederlandse cultuur nooit heeft bestaan. Dat stelt zo’n academicus heel serieus en alle linkse coterieën dragen hem daarvoor op handen, niet beseffende dat deze postmoderne goochelaar zowel sociaal constructivistisch als sociaal de-constructivistisch opereert. Het eerste vertolkt hij omdat hij een nieuwe werkelijkheid wil maken via een sociaal experiment waaruit alle kwaad met veel intellectuele terreur en erger gebannen wordt, altijd gevaarlijk want hier ligt een fascistisch (jawel) zuiverheidsstreven op de loer.

Via het tweede representeert hij de idee van de totale transformatie van de traditie en haar instellingen – het gezin, de school, de natiestaat –  zoals dat in de negentiende eeuw door bepaalde anarchisten werd verwoord, door Marx en Engels (het moet gezegd dat deze laatste wel van oordeel was dat het ‘systeem monogamie’ van vooruitgang getuigde ten opzichte van vroegere periodes), later door de Frankfurter Schule met haar aanval op de burgerlijke samenleving, nog later door het nieuwe links van de Franse neomarxisten en structuralisten, en ten slotte door het postmoderne heir waarvan we nu elke dag de decadente stuiptrekkingen en de surrealistische waanzin ondervinden, en waarbij dus in die helse postmoderne dynamiek als een perpetuum mobile ook elke dag een nieuw slachtoffer moet worden gevonden dat dan moet worden bevrijd om aan het narcisme van Nietzsches laatste mens te voldoen.

Het nieuwe narrenschip

Om het perverse circus op het nieuwe narrenschip waarop we varen draaiende te houden, moeten voor het al maar door en fanatiek opgespoorde slachtoffer dan ook weer nieuwe antidiscriminatie- en antiracismewetten worden gemaakt. Wéér fascisten erbij, want niet iedereen is gediend met de wetten en mores van deze nieuwe waanzin en van de politiek correcte vendetta. Dat alles wordt aan onze universiteiten en hogescholen opgediend met een academisch newspeak-sausje alsof het wetenschap betreft. Een onderzoek naar de Zeitgeist zou ons moeten informeren hoe die nieuwe psychose is ontstaan.

De tijd dat sociale rechtvaardigheid gelijkheid betekende voor de wet is een optie van erg lang geleden. Vandaag worden die rechten zo opgerekt dat er altijd wel iemand slachtoffer is. De tijdgeest is er een van varende gezellen die krankzinnig zijn geworden, maar die wel in onze lekke boot zitten. Erasmus moet terugkomen om een nieuwe Lof der Zotheid te schrijven.

Dit is het vijfde en laatste deel in een vijfdelige correspondentie. Lees hier deel 1 | 2 | 3 | 4.