De huidige structuur is ‘alles behalve democratisch’ (zegt Bart Somers) maar de oplossing is ‘pas voor op lange termijn’ (zegt Gwendolyn Rutten). Open Vld verslikt zich wel heel snel in de eigen logica en profileert zich als ‘niet oplosser’.
Termen schrappen: de traditionele partijen zijn er dol op. Na ‘allochtoon’ en ‘ASO’ wil Gwendolyn Rutten nu ’confederalisme’ schrappen uit het Open Vld-programma. Volgens de voorzitster van de Vlaamse liberalen is de staatshervorming die de VLD ooit nodig vond met het Vlinderakkoord werkelijkheid geworden. Maar klopt dat wel?
Er is geen politiek draagvlak voor een grote hervorming van het onderwijs. Na de verkiezingen mag de volgende regering de knopen doorhakken. Dit keer graag na een breed debat, met alle belanghebbenden. Peter De Roover in De Tijd, 6 juni 2013
Het onmogelijke werd gerealiseerd door de Vlaamse regering. Die kon dinsdagavond een akkoord afsluiten over de onderwijshervorming, waarover tussen de coalitiepartijen een onoverbrugbare kloof gaapte. Hoe zoiets kan? Door te beslissen om niet te beslissen.
De Vlaamse regering ligt (voorlopig?) in de lappenmand. De onderwijs-(aap-)noot(-mies) bleek te hard om kraken. Maar het gaat natuurlijk over meer dan alleen maar schoolborden…
De tijd dat kon betreurd worden dat er een Vlaamsvoelend gat gaapte in het Vlaamse media-aanbod is voorbij. De eerste volle maand van een nieuwe Vlaams persproject zit er op. Als u het ons vraagt: Doorbraak, verdient meer dan een schouderklopje.
Elio di Rupo haalde zwaar uit naar Bart De Wever die door zijn onverantwoord gedrag tijdens de regeringsonderhandelingen het land zware schade zou hebben toegebracht. Economie is een soepele wetenschap maar er zijn cijfers die dat verhaal toch nuanceren.
Een ploeg rond politicoloog Dave Sinardet onderzocht de visie van parlementsleden op de communautaire problemen. In de media wordt de indruk gewekt dat de Vlaamse parlementsleden niet meer autonomie willen dan de Franstalige. De studie toont net aan dat het juist wel zo is.
De Standaard pakte vandaag uit met groot nieuws op de voorpagina: ‘jezuïeten voor hervorming secundair onderwijs’. Dekt de insinuatie dat de jezuïetencolleges achter de onderwijshervorming van Pascal Smet staan de lading helemaal?
Net één jaar voor de vermoedelijke dag van de moeder aller verkiezingen, bieden nieuwe peilingen voedsel voor nieuwe analyses. Dan mag die van onze chef-politiek er ook bij.
Dit zou de week van de rusthuisschande moeten zijn. Het was maar terecht en logisch als al onze woede en verontwaardiging zich deze week zou richten op de mensonterende mistoestanden in sommige private rusthuizen, want de waarde van een samenleving valt af te lezen aan hoe we omgaan met onze ouderen. Hoe kan het toch dat er geen groot maatschappelijk debat aan de gang is over het schandaal dat Het Laatste Nieuws aan het licht bracht? Daniël Walraeve vond een antwoord op Twitter.
Veel heisa, gedoe en verwijten over een blanco tekstballonnetje in de wandelgangen van het Vlaams Parlement maar geen antwoord op de ene relevante vraag.
Een populistisch stukje? Als er één verantwoordelijke door wordt wakker geschud, dan is het dat zonnige uurtje om het te schrijven en plaatsen waard geweest.
Niet zozeer de inhoud van de Sinksenfoordeal zorgt voor problemen, wel de onhandige communicatie.
Zoals een goede film werkt ook de politiek in tijdsellipsen. Soms lijkt er lang niets te gebeuren en dan plots komt alles in een stroomversnelling. Maar in tegenstelling tot de film draait het in de politiek ook vaak in rondjes.
Krijgen de regio’s ‘te veel’ middelen, zoals de Gentse econoom Gert Peersman beweert? Dat is een kwestie van politieke voorkeuren, vindt Peter De Roover. Maar er kan spekvet weggesneden worden.
Het duurde gisteren een goede vijf minuten vooraleer het lezen van de krant mijn humeur diep onder het nulpunt duwde. Een reeks vrouwenorganisaties stelt voor kinderen ook de familienaam van moeder te geven; Tom Naegels wil dan weer af van de wettelijke feestdagen. Ik ben tegen maar we zitten op Doorbraak, dus verwacht u meer dan een mening.
Een blik achter de coulissen van de Belgische toppolitiek maakt een mens niet vrolijker. Zelfs het zeer brave documentairedrieluik van journalist Ivan De Vadder en regisseur Mark De Visscher toonde de afgelopen weken een verziekte staat. Misschien onbewust en waarschijnlijk onbedoeld legde ‘De coulissen van de Wetstraat’ enkele cruciale pijnpunten van het Belgische model bloot.
Scheiding tussen kerk en staat betekent niet dat een overheidsambtenaar geen enkel teken van enige religie mag dragen. Deze enge visie op neutraliteit probeert men nu op te dringen in de slipstream van de hoofddoekendiscussie.
Minister Geert Bourgeois werd kop van jut voor progressief twitterend Vlaanderen en ver daarbuiten. Waarom? Omdat hij liet optekenen dat je niet namens de Vlaamse overheid, of een deel daarvan mag twitteren in een andere taal dan het Nederlands. Dat is nochtans niets meer of minder dan de toepassing van de federale taalwet.
‘Jürgen Habermas komt!’ De komst van één van de grootste hedendaagse filosofen was met veel tromgeroffel aangekondigd. Op vrijdag 26 april hield hij aan de KU Leuven een lezing over de toekomst van Europa. De media-aandacht zorgde ervoor dat er op amper drie uur tijd duizend tickets de deur uitvlogen. ‘Gelukkig’ spreekt de man niet in zijn moedertaal, maar in het Engels. Stel je voor dat hij in die taal zou spreken die zich het best leent voor het wijsgerige denken.
Het Aalsters bestuursakkoord groeit verder uit tot een nationale kwestie. Freya Van den Bossche werpt zich hierbij op als het Gentse geweten van de Aalsterse sp.a. Als Oost-Vlaams kopstuk is dat haar goede recht. Maar dat ook VRT-journalist Yves Borms zich aandient als de scherprechter van een lokaal bestuursdocument doet meer wenkbrauwen fronsen.
De Europese Commissie wil de teelt van groenten en fruit verder standaardiseren. Ongeregistreerd zaad schaadt de Europese zaak.
De PS hield zondag een herbronningscongres. Coalitiepartner Open VLD moet gehuiverd hebben bij de beelden.
Wat hebben jonge Vlaamse Syriëstrijders en kinderen van gescheiden ouders gemeen? Ze zijn allebei een probleem van “het onderwijs”. Er bestaat vandaag de dag nauwelijks een maatschappelijk probleem of opiniemakers houden ons voor dat bij de bestrijding van dat probleem ‘een taak is weggelegd voor het onderwijs’. Dat is behalve een holle slogan en een gemakkelijksheidsoplossing ook een manke redenering.
Soms twijfel ik of dit wel het land is waar ik wil wonen en onze kinderen wil grootbrengen. Soms groeit de overtuiging dat het bestaat, dat egocentrisch en verzuurd Vlaanderen. Soms denk ik dat we beter verhuizen naar Finland of Canada.
Er is een eigenaardige ontwikkeling bezig. Terwijl met de dag duidelijker wordt dat de structuur van het Belgische compromissenstaketsel zelf verantwoordelijk is voor het onvermijdelijke uiteenvallen ervan, probeert een eigenaardige coalitie van liberalen, maoïsten en christendemocraten een verondersteld Belgisch samenhorigheidsgevoel aan te wakkeren.
Er wacht de professoren van het hoger onderwijs in Vlaanderen een taaltest Engels als ze een vak in het Engels willen (blijven) doceren. Over de modaliteiten ervan heerst nog wat ongenoegen, maar het principe as such is aanvaard. Vlamingen missen immers niet graag de internationale, i.e. vooral Engelstalige boot.
Blijkbaar is het nog niet doorgedrongen tot iedereen maar we zitten in een crisis en dus zal het met minder moeten. Ook in de gemeentelijke dienstverlening zullen er, jawel pijnlijke, keuzes moeten gemaakt worden.
Als studenten, zoals gisteren aan de Duitse Humboldt-universiteit, andersdenkenden het spreken beletten, dan is dat een aanfluiting van de democratie en een inbreuk op hun eigen hoge beginselen, vindt Dirk Rochtus.
