Gelukkig, de dader is bekend bij het gerecht

Een meisje fietst, wapperende haren in de wind, niet gehinderd door het drukke autoverkeer, langs het rustige jaagpad langs het Albertkanaal. Het is 18.30u. De nacht is nog niet gevallen. Een meisje alleen, zo meteen bij een vriendin voor een gezellig avondje. Ze bereikt nooit haar bestemming. Julie is amper 23. Twee dagen later wordt ze dood gevonden.

Strafblad

De eerste aanwijzingen leiden naar een (vermoedelijke) dader met een zwaar strafblad. Reeds twee keer veroordeeld voor verkrachting. De man ging in hoger beroep voor zijn veroordeling en wachtte nog op een proces.

Wordt het geen tijd? Wordt het geen tijd dat we de advocatuur in vraag gaan stellen? Zij die tot meerdere eer en glorie van zichzelf steeds in een hemeltergend en roekeloos geding altijd maar weer in hoger beroep gaan? Of rechters die vooral een mededogend oog hebben voor daders? Niet voor slachtoffers? De rechter weigerde de aanhouding van de verdachte van moord op Julie Van Espen na veroordeling voor verkrachting. Ik begrijp het ook niet, zei minister van Justitie Koen Geens, maar ik moet het aanvaarden. Wat moeten we met zo’n minister van justitie? Iemand?

Straffeloosheid

Steeds meer krijgen burgers de indruk dat de straffeloosheid in dit land toeneemt. Ik gaf er in een vorig stuk al voorbeelden van. Een man die bekend staat vanwege vroegere geweldplegingen tegenover vrouwen, slaat in een dancing een vrouw met een whiskyfles in het gelaat. Ze houdt er een gebroken kaak aan over en veel geluk: ze is haar oog net niet kwijt. De rechter veroordeelt hem tot een ‘voorwaardelijke’ straf.

Een man die acht jaar lang zijn zevenjarig nichtje verkrachtte, wordt veroordeeld voor 15 maanden voorwaardelijk. Maanden, geen jaren!
Een groepje mannen verkrachten een meisje met een mentale beperking. Geen verkrachting, vonden de advocaten, want uit het geluid dat het meisje maakte kon men niet opmaken of ze het nou prettig vond of niet. De dader gingen vrijuit. Alleen wanneer je hard genoeg gilt, is het volgens hen verkrachting?

Niets verandert

Elke week lees je wel berichten over rechtspraak die onthutst. Het is een Europese ziekte. Geweld tegenover vrouwen: het heeft altijd bestaan, we moeten het leren accepteren? Ik lees dat in Frankrijk er 83 000 (pogingen tot) verkrachtingen gemeld worden. Minder dan 1% wordt daadwerkelijk berecht. De VN legt in dit verband België op de rooster, schrijft De Morgen: acht verkrachtingen per dag en amper veroordelingen?

Al sinds  2011 krijgt ons land hierover vragen. Niets veranderde in al die jaren. 90% van alle seksuele geweldplegingen wordt niet eens aangegeven. Van de resterende 10% die wel wordt aangegeven wordt bijna de helft  (44%) geseponeerd. Van die 10% die aangegeven werd, wordt slechts 10% veroordeeld. Dat is 1%… Schrikken we dan wanneer het vertrouwen in de overheid zoek is?

Oh ja, eind vorig jaar werd een ‘Nationaal Actieplan tegen Gendergerelateerd Geweld’ goedgekeurd. Het is nog wachten op de nodige fondsen. Het is nog wachten op enige bewustwording bij onze rechtvaardige rechters, denk ik dan. En op enige aandacht voor de slachtoffers bij politie, gezondheidszorg en gerecht.

Bart Eeckhout in De Morgen stelt de vraag  of seksueel geweld in dit land niet te lichtvaardig wordt beoordeeld. De vraag stellen is ze in dit geval beantwoorden. Iemand die het in zich heeft om geweld te plegen tegenover een medemens, is een gevaar voor de samenleving. Iemand die reeds twee keer veroordeeld is voor verkrachting en geweld, is een gevaar voor de samenleving. Het is niet begrijpelijk, zegt Jef Vermassen, dat zo iemand kan vrij rondlopen terwijl hij eigenlijk een tikkende tijdbom was.

Neen, niets  verandert

Jaren geleden werden gerechtshoven in dit land door woedende burgers dagenlang bekogeld met tomaten, vanwege het ‘spaghetti-arrest’ in de zaak Dutroux. Toen leidde die grote verontwaardiging tot een Witte Mars. Er zou meer aandacht komen voor slachtoffers.

‘Zou.’ Het blijft een belangrijk woord.

Lees ook: ‘De minister kan er niets aan doen’

Mijn medeleven gaat uit naar de ouders en familieleden, de vrienden en vriendinnen van Julie. Ik hoop dat zij kracht putten uit de vele troostende woorden. Ik hoop vooral dat zij niet de verbittering, maar de beeltenis van Julie in hun hart blijven dragen.