Inclusief, het pastavergiet

In een vorig stuk over haat had Othman El Hammouchi het over een toneelstuk van Max Frisch: Biedermann en de brandstichters. We staan erbij en kijken ernaar, we moeten vertrouwen hebben in de medemens. Terwijl de brandstichters de benzinevaten aanrollen, durven we niets zeggen om niet islamofoob/xenofoob/racist genoemd te worden. Integendeel, we reiken hen nog braaf de lucifers aan.

Dat is zowat de definitie van het inclusief nationalisme, zoals gepubliceerd door dezelfde Othman in samenspraak met Philip Roose.

Onze noorderburen erkenden De ‘Nederlandse Kerk van het Vliegend Spaghettimonster’ als kerkgenootschap. Dit betekent dat ze nu een rechtspersoon is (volgens Boek 2 van het Nederlandse Burgerlijk Wetboek). Toch besliste de Raad van State, de allerhoogste bestuursrechter van Nederland, dat een pastavergiet op het hoofd niet kan als foto op een identiteitsbewijs. De regel is namelijk dat het hoofd weliswaar gedeeltelijk bedekt mag zijn, maar alleen om religieuze redenen, zoals een hoofddoek of een tulband dat zijn. Een pasfoto met een pastavergiet mag dus niet, omdat een pastavergiet nergens dwingend in de religie voorgeschreven wordt (in het pastafarisme wordt namelijk niets voorgeschreven). Een hoofddoek mag om die reden dus … wel.

De onvrije vrije keuze

Dat maakt meteen een einde aan de discussie over ‘vrije keuze’. Een moslima draagt een hoofddoek omdat het religieus voorgeschreven wordt. Iets wat voorgeschreven wordt, kan je moeilijk een vrije keuze noemen. Voeg daar nog de sociale druk aan toe van (groot)ouders, broers en omgeving en het plaatje is compleet.

Elk jong meisje, moslima of niet, vindt niets zo leuk dan wapperende haren en wervelende, ronddraaiende rokjes. Mag ook een jonge moslima dat meemaken? De titel van het boek van Darya Safai – ervaringsdeskundige – is in deze overduidelijk en erg wrang: Plots mocht ik niet meer lachen.

Begrijpelijk dus dat het Nieuw Vlaams feminisme (vertegenwoordigd door Zuhal Demir, Darya Safai, Assita Kanko, Nadia Sminate et alia) de strijd tegen onderdrukking en discriminatie blijft aangaan. Het dragen van een hoofddoek, opgelegd voor enkel de helft van de bevolking, staat daarin logischerwijs symbool.

Wanneer een pastavergiet plots – stel u voor – een verplicht hoofddeksel wordt, uitsluitend te dragen door vrouwen, wordt de ongelijkwaardigheid tussen man en vrouw alleen maar groter. Wie bijgevolg pleit voor de ‘vrijheid’ van – aan vrouwen opgelegde – kledingvoorschriften, kiest voor meer religie, minder vrijheid, minder rechten, minder democratie. Wie noemt de N-VA extreemrechts, wie gaat zeggen dat ze een xenofobe maatschappijvisie heeft omdat ze strijdt tegen discriminatie, onderdrukking, godsdienstregeltjes?

De toepassing van de wet

In Inclusief Nationalisme betreuren de auteurs dat: ‘Onder het mom van ‘kritiek’ en de ‘waarden van de Verlichting’, men de individuele vrijheid van moslims steeds meer probeert in te perken.’ Ze staven dat met de opmerking dat verschillende N-VA-kopstukken zich op sociale media uiten tégen de besnijdenis van jongens en vóór een verbod op onverdoofd slachten stemden.’

Wil men de N-VA extreemrechts noemen omdat ze tegen onverdoofd slachten zijn? Wil men hen beschuldigen van xenofobie en moslimhaat, omdat ze genitale verminking, opgelegd door ouders aan hun minderjarige kinderen, een gruwel vinden? Verdediging van de rechten van de Mens, in dit geval de Rechten van het Kind, is een humane zaak.

En trouwens helemaal overeenkomstig het Belgisch Strafwetboek:

‘Hij die eender welke vorm van verminking van genitaliën van een persoon van het vrouwelijk geslacht uitvoert, vergemakkelijkt of bevordert, met of zonder haar toestemming, wordt gestraft.’ (art.409)

De argumenten van het duo Roose-El Hammouchi in hun pleidooi voor het herwaarderen van een inclusief nationalisme slaan met andere woorden als een tang op een varken. Zo stellen zij ook dat men zich oprecht kan afvragen of ‘de motieven van de N-VA geïnspireerd zijn door de Verlichting, of eerder door een mix van anti-islamsentimenten en plat electoraal opportunisme.’

Een politieke partij die op een eiland blijft staan, geen oor heeft voor haar achterban die tegelijk haar kiezers zijn, wordt op de duur totalitair. Ik ben maar wat blij dat een partij als N-VA haar electoraat waardeert en erkent. Het is de aard van een burgerdemocratie dat een politieke partij electoraal wil ‘cashen’. Ik kijk er van op dat zoiets ‘plat populisme’ genoemd wordt.

Ik wil u als uitsmijter een tweet van Assita Kanko niet onthouden.

Uw inclusief nationalisme kijkt eendimensionaal in één richting. Daarom, heren, zal ik het nooit aanvaarden.