De auteur van dit essay Jan-Werner Müller is hoogleraar politiek aan Princeton University, maar werkt momenteel als onderzoeker rond het thema populisme aan de universiteit van Wenen. Wat is populisme? is gebaseerd op lezingen die Müller gaf aan het Weense Institut für die Wissenschaften vom Menschen en draagt daar ook de sporen van. Een vlot leesbare tekst kan je het niet echt noemen. Daarvoor is de toon en de aanpak te academisch. Of wat dacht je van volgende zin?
Zal De Standaard een conservatieve Belg die het homohuwelijk als westerse decadentie bestempelt ook een ‘kritische autochtoon’ noemen?
Wat als het cultuurrelativisme ook mensenrechtenorganisaties aantast, en de pers dat zonder vragen overneemt?
Kan een land zich democratisch ontwikkelen als het volk niet geïnteresseerd is in democratie? Zoals in Turkije.
Wil je nog een mening verkondigen, controleer dan even of de UGent daar al empirisch onderzoek naar heeft verricht.
Kwaad. Nederlanders over immigrantenis, de titel van het lijvige boek van de Nederlandse auteur en journalist Joost Niemöller, waarin 31 Nederlanders getuigen over hun malaise in de multiculturele samenleving. Het was hoogleraar en publicist Paul Scheffer, bekend van onder andere Het multiculturele drama (2000), die Niemöller op het idee voor zijn boek bracht. Scheffer vertelde de auteur dat in de archieven van de Nederlandse televisie een overdaad aan inlevende gesprekken met allochtonen te vinden zijn, maar dat getuigenissen van autochtonen nagenoeg volledig ontbreken.
Linksen die al jaren hun beklag doen over samenzweringstheorieën, zijn nu zelf de vurigste verspreiders van dergelijke theorieën.
Voor onze journalisten zal een ex-moslim (tegen wie een doodvonnis loopt) wel een doordrammer zijn.
En als dat te moeilijk is, moet ze minstens even een woordenboek ter hand nemen, en de term ‘generiek’ opzoeken
Bedenkingen bij het eredoctoraat dat Angela Merkel ontvangt van KU Leuven en UGent.
Bart De Wever heeft overschot van gelijk als hij inzake het Syrische gezin uit Aleppo over een politieke actie van PVDA-advocaten spreekt.
De islam is een godsdienst van vrede. Politici, kerkleiders en opiniemakers herhalen die frase zo vaak dat het erop lijkt dat ze niet enkel de bevolking maar ook zichzelf willen overtuigen. Een evidente waarheid hoef je niet voortdurend te herhalen, die spreekt voor zich. Maar de islam een godsdienst van vrede, dat is geen evidentie. Wie in de wereld rondkijkt, zou wel eens tot de tegenovergestelde conclusie kunnen komen. Vandaar die bezweringsformule voor een werkelijkheid die men liever niet onder ogen ziet.
Het valt op dat je in de Duitse kwaliteitspers zaken kunt lezen die je bij ons nergens zult aantreffen.
In De Morgen had Joël De Ceulaer het onlangs nog over ‘de tirannie van de meerderheid’…
Of Dirk Verhofstadt dat nu leuk vindt of niet, het is zijn lot in de schaduw te staan van zijn oudere broer Guy. Maar wellicht troost hij zich met de gedachte verba volant scripta manent. De woorden van de politicus vervliegen in de wind, wat een publicist neerpent kent een wat duurzamer bestaan. Ondertussen heeft die publicist al een indrukwekkende lijst titels op zijn naam staan. Die hebben vaak te maken met het liberalisme en vaker nog met het atheïsme.
Het Pietenpact gaat eigenlijk niet over zwarte piet, piet is alleen maar een voorwendsel.
