Het historische en het hysterische fascisme
Voorzichtigheid en respect voor de historische context is geboden als we het begrip ‘fascisme’ gebruiken. De grenzen zijn te vaag geworden.
Voorzichtigheid en respect voor de historische context is geboden als we het begrip ‘fascisme’ gebruiken. De grenzen zijn te vaag geworden.
En verder: Charlotte van Pallandt, Arthur Guinness en Dom Pérignon…
De Franse president Macron bezoekt voor de tweede keer Algerije. Hij zal daar op eieren moeten lopen, gezien gevoeligheden en Franse belangen.
Franse zenders mogen wettelijk de uitslag op een verkiezingsdag niet geven voor acht uur ‘s avonds. RTBF kan dat wel en deed het ook.
De Nederlandse regering lijkt afgelopen zomer even weinig aandacht besteed te hebben aan de formatie als aan de terugtrekking uit Afghanistan.
Mitterrand, een ambitieuze strateeg, maakt van de Franse socialistische partij de partij van de president, zijn machtsinstrument.
Plato kun je niet echt een democraat noemen, maar hoe zit het met Emmanuel Macron? Of wijlen Giscard of de Dehaene, waren die dat dan wél?
Barones Mia Doornaert over de onvermijdelijk coronacrisis, cancel culture, Franse laïcité en haar voorzitterschap van Literatuur Vlaanderen.
Hoe belachelijk je je kunt maken als je bij om ’t even welke gebeurtenis die je als onaangenaam overkomt met ‘fascisme’ uitpakt.
Het is overal iets… minister Barbara Pompili (Parti Écologiste, daarna République en Marche) laat weer kolencentrales werken in Frankrijk.
Margaret Thatcher zorgde voor evenwicht tussen twee visies op de EU. Door de brexit stevent de EU af op Frans-Duitse dominantie.
De memoires van Pierre Péan zijn een historisch document dat op elke school voor journalistiek verplichte lectuur zou moeten zijn.
Politici die hun idealen verloochenen noemen zich pragmatist, de rest roept opportunist. Beide termen waren van toepassing op Jacques Chirac.