Over pensioenbonussen en bijziende journalisten
Het kamerbreed pensioen voor politici komt voort uit een veelgeroemd compromismodel.
Het kamerbreed pensioen voor politici komt voort uit een veelgeroemd compromismodel.
Corona beheerste de media in een maand waarin Vivaldi steeds meer pluimen verloor en ‘vier kazen met gaten’ werd.
Neen, oktober was geen gezellige maand. Onze opiniemakers peperden ons in dat het leven echt geen lachtertje is, vooral niet in Vlaanderen.
Met Afghanistan beheerste een buitenlands onderwerp de perscommentaren van de voorbije maand. Al was het ‘binnenland’ ook nadrukkelijk aanwezig.
Stilstand op alle vlakken. Is dat illustratief voor de Belgische politieke april maand? Of was er toch meer aan de hand?
Hoe de Vivaldi-coalitie in dezelfde fouten dreigt te vervallen als de G1000, het mislukte experiment van burgerbevrager David Van Reybrouck
Trump was de meest geciteerde man in de media in januari 2021. Maar toch waren de vaccins hèt onderwerp, geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Een regel van drie om te bepalen bij welke tussenstations de Vlaamse trein naar autonomie veilig mag stoppen. Niet bij stations waar rotte compromissen worden gesloten.
Twee onderwerpen beheersten de commentaren in de pers van november. Niet toevallig waren dat de Amerikaanse verkiezingen en het coronavirus.
Soms vertellen laconieke uitspraken, gebracht langs de neus weg, meer over de realiteit dan alinea’s vol met uitweidingen. Een bloemlezing.
Er zit aan onze politieke malaise een paradoxaal neveneffect: zelden tevoren is de onverschilligheid tegenover de politiek zo groot geweest.
België zwalpt, dat leiden we af uit niet mis te verstane passages in onze nationale pers. Jawel, ook die uit het zuiden van het land…
Een jaar na de val van de regering staan de onderhandelingen nog nergens. Nochtans kon dat gemakkelijk worden vermeden. Mark Deweerdt verklaart.
Zullen onze journalisten ooit lessen trekken uit al hun verkiezingsnederlagen? Ze blijven in ieder geval vragen vergeten.
Geen enkele gêne bij de Vlaamse media of perskaartjournalisten om zich door een instelling met zo’n dubieus verleden te laten lauweren
De Standaard ziet het debat over de diversiteit als afgesloten. Maar daar zouden de inwoners van dit land wel eens anders kunnen voer beslissen.
De jongste politieke peiling van TNS toont vooral de bloedtransfusie aan tussen de linkse partijen, schrijft Jan Van de Casteele.
Er staat blijkbaar geen limiet op wat sommigen willen gedogen om hun multiculturele illusies in stand te houden.
Journalisten kunnen zich maar beter wat inwerken in hun stof, voor ze zich aan het schrijven zetten
Het water tussen N-VA en CD&V lijkt de jongste tijd steeds minder diep te worden. Bart Maddens analyseert de alles-of-niets-aanpak versus de Vlaamse Entente. Deel 1.
‘Volgens een hardnekkig gerucht dat in Groot-Bijgaarden de kop op steekt, maken Bart Sturtewagen en Karel Verhoeven na nieuwjaar hun overstap naar De Persgroep bekend. De kampwissel zou te maken hebben met groeiende spanningen die ontstonden na de ontslagronde die Mediahuis recent aankondigde naar aanleiding van de fusieoperatie van de Corelio- en Concentrakranten. Het hoofdredacteurduo van De Standaard ontkent formeel.’
Bart Sturtewagen schrijft vandaag in De Standaard dat de EU ‘als wees’ de verkiezingscampagne ingaat. Peter De Roover leert daaruit dat alles relatief is.
De 11 julivieringen zitten er op. Tot grote opluchting van velen, zo bleek, want het begrip ‘vrije meningsuiting’ wordt door sommigen apart ingevuld.
Het perspectief voor jonge werkzoekenden dat Wolfgang Schäuble vandaag tekent in De Standaard en Le Soir is niet bepaald opwekkend.
Op dinsdag 7 mei organiseerden de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) en uitgeverij Lannoo in het Journalistenhuis in Brussel een debat over opiniemakers in het nieuws. Hoe denken vaklui over het fenomeen van de ‘duidende expert’.
Vanaf woensdag 24 april start op Canvas de driedelige Canvas-documentaire ‘Coulissen van de Wetstraat’ van politiek journalist Ivan De Vadder en regisseur Mark De Visscher. In De Morgen van 20 april jl. werd de kijker alvast warm gemaakt voor dit magnum opus waarin de makers drie crisis- en kantelmomenten uit de recente politieke geschiedenis zullen belichten.
De gedramatiseerde T-shirtrel met Bart De Wever in De Standaard van 2 februari was om verschillende redenen leerrijk. Niet wegens de nieuwswaarde. Die was er – ondanks vele krampachtige pogingen – hoegenaamd niet. Ook niet wegens de door de krant – en niét door Bart De Wever – opgezette provocatie over het verbod op virtuele regenboog-shirts achter de Antwerpse stadsloketten. Zelfs niet omdat het zoveelste incident op rij ons iets bijbracht over de beleidsvisie van een politieke partij.