Op 11 oktober 1978 schiet eerste minister Leo Tindemans het Egmontpact aan flarden in volle plenaire vergadering van de Kamer. Het politieke landschap wordt hertekend.
Paul Goossens heeft zelf de mei 68-beweging niet begrepen. Bedreigd klampt hij zich vast aan slogans, niet aan nuchtere analyses.
20 jaar geleden kwam NAVO secretaris-generaal Willy Claes internationaal zwaar onder vuur, omdat hij de strijd met het fundamentalisme wou aangaan.
Gwendolyne Rutten een mirakelvoorzitter? In december 1987 won de PVV de verkiezingen in Vlaanderen, de almachtige CVP verloor (weer eens). De SP stond op status-quo. Gaston Geens startte gesprekken met de PVV voor een verderzetting van het rooms-blauwe kabinet voor de Vlaamse Executieve. En plots stond daar Karel Van Miert.
Olie speelt een rol in de geopolitiek. daar hebben wij in Vlaanderen geen verhaal tegen, of wel? ooit gehoord van chemische valorisering? Frans Crols legt het uit.
Wilfried Martens mag wel de vader van het Belgische federalisme worden genoemd. Ja, er was een Vlaams Komitee voor Federalisme kort na WO II actief, met de illustere professor taalkunde Walter Couvreur aan het hoofd. Maar het is de Vlaamse Volksbeweging die in 1962 onder het voorzitterschap van Maurits Coppieters federalisme op de politieke agenda plaatste. Architect en promotor: Wilfried Martens, oud-studentenleider in een unitair land, toekomstig premier van een federaal België.
Koning Albert II treedt af. Een moment om eens terug te blikken op het bewind van Albert II. Was het allemaal wel zo rooskleurig? Of bracht deze regeerperiode een opeenstapeling van incidenten?
Indra Dewitte stopt na zes jaar als mede-anker van De Zevende Dag en stapt over naar Het Belang van Limburg. Een gesprek leert dat die stap helemaal past in de manier waarop ze nu tegen de wereld en het leven aankijkt.
In 1978 organiseerde de Vlaamse BSP – de Belgische Socialistische Partij – een congres dat voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog enkel op Vlaanderen geënt was. De CVP en de Liberale Partij ‘communautariseerden’ eerder, in resp. 1968 en 1972.Tot 1974 was de PSB/BSP een uitgesproken unitaire partij. Die vertoont pas communautaire scheurtjes na het congres van dat jaar, waar partij en vakbond (ABVV/FGTB) kiezen voor een gewestvorming met drie. De oppositiekuur en de crisis van 1974 tot 1977 vertraagden de interne splitsing. De Vlaamse ondervoorzitter Willy Claes zag een autonome Vlaamse partij niet zitten. Hij werd door voorzitter André Cools ‘le moins flamand des socialistes flamands’ genoemd. Maar met de jonge Karel Van Miert werd het geweer van schouder veranderd.In 1977 werd voor Van Miert overleg met Vlaamse partijvoorzitters belangrijker dan gesprekken met de Franstalige co-voorzitter. In 1978, op het congres van de Vlaamse ‘onderafdeling’ waarvan deze affiche getuigt, stelde Van Miert een moderner sociaaldemocratisch programma voor, naar Scandinavisch model. Hoewel een splitsing van de unitaire partij niet was gepland, gebeurde het. Zomaar. En stoemelings. Hoewel onder anderen Louis Tobback een voorstel voor een ‘confederaal’ georganiseerde partij had gedaan, richtte André Cools in oktober 1978 eenzijdig de Parti Socialiste op. De Franstaligen kozen voor een links socialisme in een autonoom Wallonië. De splitsing was een feit. De Vlaamse socialisten – die wel een toekomstgericht programma hadden – stonden erbij, en keken ernaar. De BSP en PSB waren geschiedenis, SP en PS een feit.
De Morgen vroeg onze chef-politiek een ontleding van de recente beslissing van CD&V. De tekst verscheen in de krant onder de redactionele titel ‘De schijnbare U-bocht van CD&V’.
