Waarom Georges-Louis Bouchez zich vastklampt aan België
Er is een groeiende overtuiging dat Wallonië na 2024 beter kan aansluiten bij Frankrijk. Tot afgrijzen van Georges-Louis Bouchez.
Er is een groeiende overtuiging dat Wallonië na 2024 beter kan aansluiten bij Frankrijk. Tot afgrijzen van Georges-Louis Bouchez.
De liberale ‘familie’ bijeenhouden, de ‘Belgische familie bijeenhouden’ is een hopeloos achterhoedegevecht. Nu al verloren.
De Franse linkerzijde heeft het altijd moeilijk gehad om even kritisch te kijken naar rechtse als linkse dictaturen.
Uitspraken in de marge van persartikels kunnen verrassen: een beter zicht op een bepaalde problematiek dan lang uitgesponnen teksten.
Matthias Storme neemt het als vanouds op voor het recht op het uiten van een vrije mening. Daarbij ontleedt hij een lezing van Edouard Delruelle…of beter gezegd, hij fileert de lezing.
Is het u ook opgevallen hoe gedeisd de francofone linkerflank van het Belgische parlement zich de voorbije week heeft gehouden? Nauwelijks geschreeuw, slechts het beeld van een in wezen stoute klas die zich soms hard moest inhouden en daar bijna volledig in slaagde.
‘L’ami encombrant’, zo heet het pas gepubliceerde, vlot geschreven boek van Merry Hermanus. Wat een pen! Wat een stijl! Maar ook de inhoud mag er zijn. Hermanus beschrijft de interne keuken van de Brusselse PS. Of hoe Brussel werd gaar gestoomd tot wat het nu is. Een kookprogramma met in de hoofdrollen Charles Picqué en Philippe Moureaux.
Osceola is moe van België. In een essay zegt hij waarom en hij doet dat in een aparte, niet-klassiek flamingante taal, waaruit misschien meer dan moeheid boosheid spreekt. Een stevige boterham met een staalharde analyse. Gisteren eerste, nu tweede deel.
In een extra bijlage onderzocht het Franstalige weekblad Le Vif/L’Express (Roularta) de geschiedenis van de scheiding van België, haast alsof dat intussen een uitgemaakte zaak is. Het boeiende historische overzicht leert veel over de manier waarop Franstaligen de Belgische ontwikkelingen aanvoelen.